Oyun terapisi çocukların uyumlu ve memnun olarak yaşamalarını hedefleyen gelişimsel bir
terapi halidir. Çocukların oyunu ve oyuncakları kullanarak kendilerini söz etme
gereksinimlerine odaklanan özel bir süreçtir.
Oyun, çocuğun genel manada hayatı deneyimlemesine imkan sağlayan, yaratıcılığını
geliştiren, yer ve vakit bütünlüğünü kavramasını kolaylaştıran, motor becerilerini
destekleyen, genel gelişimine büyük katkı sağlayan bir harekettir. Zihinsel ve motor
becerilerini geliştirmesinin yanı sıra bir başka özelliği ise çocuğun içinde yaşadığı duygusal
çatışmaların çözülmesini sağlamaktır. Çocuk bilhassa yalnız oyun oynarken, büsbütün kendi
kurguladığı oyunu oynar ve kendi içinde çözemediği meselelerle oyuncaklar vasıtası ile
yüzleşir.
Oyun terapisi çocuğun yaşadığı badireleri anlayabilmek ve çocuğu bunlarla yüzleştirip çözüm
üretebilmesini sağlayabilmek üzerine kurulmuş bir yoldur. Çocukların kendilerini rahatça
ifade edebilecekleri bir ortam oluşturulur ve bu inançlı ortamda çocuğun, yaşadığı sorunları
farkedebilmesi ve bunlarla nasıl başa çıkabileceğini öğretilmesi temel alınır.
Yetişkinler bir problemle karşılaştığında bu sorunu çözebilmek ismine farklı usulleri düşünür,
işin içinden tek başına çıkamazsa bir uzmandan ya da güvendiği birilerinden yardım alır,
çözümü sağlarlar. Ancak çocuklar bu sorun tespiti ve tahlilini yetişkinler gibi
yapamamaktadır. Oyun terapisinde çocuklar bunu hayal güçleri ile yapmaktadırlar.
Yaşadıkları hayalkırıklıklarını yine oyunda canlandırarak gerektiğinde yönlendirmeler ile
alternatif baş etme prosedürleri keşfederler ve bunları gündelik yaşantılarına aktarmayı
öğrenirler.
Özel olarak tasarlanmış oyun odasında her biri özel olarak bir mana taşıyan oyuncaklarla
oynayan çocuk, terapistin kabul edici hali ile birlikte toplum ya da aile tarafından hakikat kabul
edilmeyen kanılarını çekinmeden aktarır. Bu durum hem çocuğun bu hisleri doya
doya yaşayıp içini dökmesini sağlar, hem de bu hisleri nasıl denetim edeceği konusunda
terapistinden yardım alır.
Yaşadığı sorunun kaynağının farkında olmayan çocuk, oyun oynarken yaşadığı sorunları
ister istemez oyuncaklar ile anlatır vaziyete gelmektedir. Mesela bir oyuncak konutunda aile
yaşantısı kurgularken baba oyuncağını daima olarak yerleştirmeyi unutması ya da öfkeyle bir
kenara fırlatması çocuğun baba ile olan bağlantısında bir şeylerin hakikat gitmediğini işaret
etmektedir.
Oyun terapisinde “yönlendiren“ ve “çocuk odaklı” 2 cins formül kullanılmaktadır. Yönlendiren
yöntemde terapist, belirlediği problemlerle çocuğu yüzleştirmek ve tahliller üretmek adına
oyunun kurgusunu belirler. Çocuk odaklı prosedürde ise terapist yalnızca figürandır, oyunu
kuran, yöneten ve oynayan çocuktur, şayet çocuk isterse terapist de oyuna dahil olur. Duruma
göre iki formül de terapi sürecinde kullanılır.
Endişe, kıskançlık, endişe, takıntı, özgüven sorunları, dürtüsellik, saldırganlık, uyum
sorunları, yeme alışkanlıkları, uyku sorunları üzere mevzularda yardımcı olduğu üzere, yaşadığı
ağır travmalarla (ölüm, boşanma, cinsel taciz) yüzleşip bu yaralarını sarmasına da olanak
sağlamaktadır.
