Agora, Yunan klasik çağında, bir sitenin idare, siyasi ve ticaret işlerini görüşmek üzere yurttaşların toplandığı açık kent alanı olarak tanımlanmaktadır. Yani açık alanlar için kullanılan bir kavram olmuştur süreç içinde de. Fobi dehşet manasında kullanılmıştır ve agorafobi de başlangıçta açık alan korkusu olarak tanımlanırken sonrasında içeriği değiştirilmiştir. Panik atak ve gibisi durumları yaşayıp, rastgele bir ortamda panik atak gibisi bir durum yaşarlarsa yardım alamamaktan, buradan çıkamayacağından, kapalı-kalabalık alanlarda tekrar kötüleşeceklerinden, bu ortamlardan çıkarılıp hastaneye, acile yetiştirilememekten, ya da bu ortamlarda rezil olmaktan, saçma bir şey yapmaktan korkarlar. Kalp krizi geçirirsem, aklımı kaybedersem bana yardım edecek kimse olmazsa diye düşünerek bilhassa sinema, pazar, alışveriş merkezi üzere kalabalık ortamlara bilhassa yalnız gitmek istemezler. Birçok sefer yardım almanın mümkün olmayacağını düşünerek konutta de yalnız kalmak istemezler.
Agorafobi ile ilgili en sık rastlanan örnekler: Pazar yerinde, büyük bir mağaza ya da alışveriş yerinde olma; otobüs, tren, vapur, uçak üzere toplu taşıma araçlarıyla seyahat etme; toplu olarak bulunulan ortamlarda, kalabalık içinde, işlek caddelerde olma; bilhassa trafiğin sıkışık olduğu yerlerde otomobille seyahat etme; köprüden geçme; kuyrukta beklemedir. Agorafobiklerin kaygı, korku duyduğu durumlardan kaçınmaları temel özellikleridir. Yaşanılan kaygının şiddeti ile kaçınmalarının derecesi ilişkilidir. Agorafobik bireyler hastalık hafif seyrettiğinde, bu durumlarda bulunmaya kahır çekerek de olsa katlanabilir, kaçınmalar daha azdır. Dehşetin telaşın şiddeti arttıkça kaçınma davranışı da barizleşir ve hayat uygunca kısıtlanmış hale gelir. Kişi hastalığın en ağır durumunda, toplumsal izole olur ve konuta kapanır. Güvendiği bir yakını eşlik etmedikçe konuttan çıkmaz hale gelir. Bazen de meskende yalnız kalmaktan bile kaçınılır.
Amerikan Psikiyatri birliğinin psikiyatrik hastalıkların teşhis kriterlerini belirlediği son güncellenen biçimi olan DSM-5 teşhis kitabına nazaran agorafobi teşhis kriterleri aşağıdaki üzeredir.
A. Aşağıdaki beş durumdan ikisi (ya da daha coğu) ile ilgili olarak besbelli dehşet ya da tasa duyma.
1. Toplu taşıma araclarını kullanma (orn. arabalar, otobusler, trenler, gemiler, ucaklar).
2. Acık yerlerde bulunma (orn. otoparklar, alışveriş merkezleri, kopruler).
3. Kapalı yerlerde bulunma (orn. mağazalar, tiyatrolar, sinemalar).
4. Sırada bekleme ya da kalabalık bir yerde bulunma.
5. Tek başına konutun dışında olma.
B. Kişi, kacmanın güç olabileceği ya da panik gibisi ya da yetersizleştiren ya da utanç veren (örn. yaşlılarda duşme korkusu; altına kacırma korkusu) öbür belirtilerin olması durumunda yardım alamayabileceğini duşunduğu icin bu cins durumlardan korkar ya da kaçınır.
C. Agorafobi kaynağı durumlar, neredeyse her vakit, endişe ya da korku doğurur.
D. Agorafobi kaynağı durumlardan faal bir bicimde kacınılır, bir eşlikciye gereksinim duyulur ya da ağır bir endişe ya da dert ile buna katlanılır.
E. Duyulan kaygı ya da korku, agorafobi kaynağı durumların yarattığı gercek tehlikeye nazaran ve toplumsal-kulturel bağlamda orantısızdır.
F. Endişe, telaş ya da kacınma daima bir durumdur, altı ay ya da daha uzun surer.
G. Endişe, korku ya da kacınma, bariz bir soruna ya da toplumsal, işle ilgili alanlarda ya da değerli öteki fonksiyonellik alanlarında fonksiyonellikte duşmeye neden olur.
Agorafobi tanısı, panik bozukluğu olup olmadığına bakılmaksızın konur.
Kişinin klinik gorunumu, hem panik bozukluğu, hem de agorafobi için teşhis ölçütlerini
karşılıyorsa, her iki teşhis birlikte konur.
