Psikoterapiye başvuran danışanlarda pek birçoklarında görülen bir yanılgı var; her şeyi denetim etme yanılgısı… Halbuki hayatta denetim edemediğimiz şeyler de var. Vefat, hastalıklar bizim denetimimiz dışında. İnsan yalnızca kendi meskenini istediği biçimde düzenleyebiliyor, konutunun içini denetim edebiliyor. Böylelikle güya bütün dünyayı denetim edebileceği yanılgısına düşüyor. Bir de işin his tarafı var.
Hisler hem genetik olarak, hem de ebeveynlerimizden gözlemleyerek kopyalayarak kuşaktan nesile geçiyor. Anne yahut bakım veren şahıstan çocuğa güzel hisler da makus hisler da geçiyor. Anne çok telaşlı birisiyse, o çocuk da yetişkin olduğunda korkulu olabiliyor.
Sağlıklı olan, kişinin tüm hisleri yeri geldiğinde yaşayabilmesidir. Kişi etrafına çok rahat ve gamsız bir izlenim veriyorsa, muhtemelen tasasını bastırıyor demektir. Örneğin, terapide danışan çok konuşuyorsa, susma ve sessiz kalabilme yetisi gelişmemiş demektir. Terapist seanslarda bunu danışana fark ettirip, susma yetisini geliştirebilir. Aslında en sağlıklı olanı, kişinin bazen çok
konuşması, bazen orta seviyede konuşması, bazen de hiç konuşmak istememesidir.. Danışan bunun tek bir kutbunda kalıyorsa yani birçok vakit çok konuşuyorsa, çocukluğuyla ilgili olumsuz travmaları olabilir. Çok konuşan danışan, seanslarda sessiz kaldığında bu anılar şuur dışından bilince çıkar ve kişi öteki kutupla temas ettikçe beynine geçmişle ilgili anılar, imgeler gelir.
Terapilerde olumsuz travmalar çabucak birinci seanslarda ortaya çıkmaz. Danışan terapide yeni şeyleri deneyimledikçe beyninde yeni sinapslar ve protein sentezleri oluşur. Danışan terapistle inançlı bir bağ kurduğu için birinci üç-dört seansta kendini daha uygun hisseder. Terapinin ilerleyen seanslarında olumsuz çocukluk yaşantıları ve acılar ortaya çıkar. Bireyler çoklukla acı verici hususları konuşmaktan, kendini hüzünlü dertli hissetmekten kaçınır. Terapilerde danışanın makus duyguyu (acı, keder, endişe, öfke …) deneyimleyip, o histe kalması kıymetlidir.
Terapi için kesinlikle kişi kendinde bir sorun tanımlayıp bu formda yardım almaya gelmelidir. Yani; “insanlarla bağlarımı geliştirmek istiyorum” ya da “eşimin bana daha düzgün davranmasını istiyorum” üzere şeyler terapinin konusu değildir. Kişi kendisi ile ilgili sorumluluk alabilmelidir; “İnsanlarla bağlantımda öfkemi denetim edemiyorum”, “Kendimi tabir ederken zorlanıyorum” üzere…
