İstanbul’da bir lise öğrencisinin Mustafa Kemal Atatürk’ün fotoğrafı ile yaptığı müstehcen hareketleriyle çekilen toplumsal medya görüntüsü gündeme oturdu.
Görüntüler üzerine harekete geçen polis şüpheliyi gözaltına aldı.
Savcılık sözü sonrası sevk edildiği mahkemece “Halkın bir kısmını toplumsal sınıf, din, mezhep, cinsiyet bölge farklılığına dayanarak alenen aşağılama” ve “Atatürk’ün anısına alenen hakaret cürmüyle tutuklanmasına karar verildi ve cezaevine gönderildi.
Arada bir, bu türlü kendini bilmez çıkıyor.
Kendilerince Atatürk’e sövüyorlar. Biz de bunlara çok kızıyoruz.
İstanbul’daki 17 yaşındaki liseli Türk genci de bu mevzudaki son olayın kahramanı oldu.
Atatürk’ün kurduğu Türkiye Cumhuriyeti’nde bir Türk gencinin bu duruma düşmesi sahiden çok üzücü ve düşündürücü.
Burada hatalı arayıp cezalandırmaktan öte sorunun kaynağına inip bulmalı ve kökten bir tahlil yaratılmalıdır. Yoksa çocuğu gözaltına almak sorunu çözmez yahut tahlil için bir yol açmaz bize.
Sorunun kaynağına indiğimizde de kendimize sormamız gereken birinci soru: “Bizler bu gençlere Atatürk’ü neden hakikat tanıtamadık?” olmalı.
Atatürk’ün 57 yıllık ömrüne 11 savaş, 24 madalya, 7 nişan, 13 kitap ve bağımsız bir ülke sığdırdığını, askeri dehasını, yüreğini ve devlet adamlığı vasıfları ile çağının en kıymetli başkanlarından olduğunu vefatından 85 yıl geçmesine karşın bu gençlere neden anlatamadık?
“Özgürlük ve bağımsızlık benim karakterimdir” diyen, bir milleti esaretten kurtaran bireye bunların reva görülmesi nankörlük değildir de nedir Allah aşkına?
Unutmayın!
Türkiye Cumhuriyeti’ni çağdaş dünyanın güçlü bir devleti olarak muasır medeniyet düzeyine ulaştırmanın azim ve kararlılığını gösteren büyük bir başkandan bahsediyoruz.
Bu ülkenin kurucu babasına, geride bıraktığımız 100 yılın en kıymetli devlet adamına, düşmanlarının bile hürmet duyduğu birine sarf edilen anlamsız cümleler hiçbir şey söz etmiyor bizler için elbette.
Atatürk’ün kıymetini bilmemek, Atatürk’ü küçültmez, Atatürk’e ziyan vermez kanımca.
Yaşamının tüm taraflarıyla büyük başkan olan, tarihin akışını değiştiren, ona mührünü vuran yahut büyük tehlikelere mahzur olan bu türlü bir başkana her memlekette rastlamak mümkün değildir.
Görülüyor ki bu türlü büyük öndere hakaret konusunda dış güçlere de gereksinimimiz yok.
Bu mevzuda o denli maharetliyiz ki dünya tarihinin bile nadiren gördüğü bir dehaya, dünyaya meydan okumuş büyük bir kumandana aklımız estiğince hakaret edebiliyoruz bu memlekette.
Bu hakaret edenler bu ülkede çan sesi yerine ezan sesi duyuyorsa, paskalya yerine ulusal ve dini bayramlarını kutluyorsa, kilise yerine mescide gidiyorsa bunu Atatürk’e borçlu olduğunu unutmamalıdır.
Yaşananları özetlersek de bahisle ilgili sahsi fikrim Atatürk’e bu ve benzerine hususlarda negatif yaklaşım gösteren, hakaret eden, onu sevmeyen kitlelere verilecek cezanın mutlaka mahpus cezası olmaması istikametindedir.
Peki ne yapılmalıdır?
Bu gençlere mahpusta yatacağı müddet kadar hatta nefesimiz son bulasıya kadar Atatürk anlatılmalıdır.
Belki günlerce tahminen de aylarca…
Ta ki tahminen Atatürk’ü sevmeyecek lakin hürmet duyacak noktaya gelesiye kadar…
Çünkü yaşadıklarımız bize bundan yüz yıl evvel “En büyük düşmanın” bilgisizlik olduğunu gören; “Gerçek kurtuluş için bu bilgisizliği yok etmek gerektiğini” söyleyen Atatürk’ün ne kadar haklı olduğunu göstermektedir.
En büyük düşman olan bilgisizliği de yenmek her Türk gencinin bu vatana karşı namus borcudur.
Borcu milletçe ödemeli, gençlerimizi uygun, yanlışsız ve güzelle tanıştırmalı, bunu da Ceddimize sahip çıkarak yapmalıyız.
Çünkü diğer Atatürk yok!
