Tepede yakan bir güneş, Şanlıurfa’nın tozlu patika yollarında, 24 yaşında gencecik bir öğretmen ile tanışmak için Küçük Yıldız Köyü’ne gidiyoruz… Ayşe Gizem Gülleç, Türkiye’deki binlerce köy öğretmeninden yalnızca biri. İstanbul’da doğmuş, en büyük hayali olan öğretmenlik eğitimini Ankara Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi’nde tamamlamış. Bir yıl bekledikten sonra, ataması Küçük Yıldız Köyü’ne çıktığında, birinci olarak haritaya bakmış! Ama köyü bulamamış. Haritada bile olmayan bir köye atanan Ayşe Gizem öğretmenin kıssası işte bu türlü başlamış. Devamını ise kendisi anlatıyor…
Öğrenciler 24 yaşındaki Ayşe Gizem Gülleç’i çok seviyor.
– Gizemcim, nasıl başladı öğretmenlik seyahatin?
Ailemin tek kızıyım. Daima öğretmen olmak istedim. Ama Küçük Yıldız Köyü’ne geldiğimde, hayatımda hiç yaşamadığım gerçeklerle karşılaştım. Ben kentte büyüdüm, annem Nermin mesken hanımı, babam Mehmet dokumada çalışıyordu. Ne tezek görmüştüm, ne soba… Bomboş büyük bir arazinin üzerinde tek başına duran tek göz bir okul… Bu ıssızlık çok korkuttu beni evvel, 4 yıl burada nasıl geçecek diye düşündüm. Lakin sonra tam da hayalini kurduğum şey oldu; ben çocuklara dokundukça, onlar da bana güvendikçe ortamızda çok güçlü ve derin bir bağ oluştu… Artık nasıl gideceğim buradan diye düşünüyorum.
‘BURADA ÇOK MUTLUYUM’
Öğrencilerine bir abla, anne üzere yaklaşan Ayşe Gizem Gülleç, “Burada çok mutluyum” dedi.
TUVALET DE TEMİZLİYORUM
– İlk günler nasıl geçti?
Zordu. Çok yetersizliklerimiz vardı, öğrenme malzemelerimiz zati eksik, bir de fiziki koşullar… Tek bir lambamız yanmadığında ağladığım günler yaşadım. Köyde öğretmenlik yapıyorsanız, yalnızca öğretmen değilsiniz, her şey sizsiniz! Paklık vazifelisi, aşçı, elektrikçi, müdür, doktor, abla, kardeş, anne, baba, her şey… Burada öğrencilerim için her gün bir kapıyı çalmayı öğrendim. Ulusal Eğitim’e nasıl talep mektubu yazılır, soba nasıl kurulur, koyun nasıl sağılır, harç karıp sıva nasıl yapılır… Hepsini! Tuvaletleri de temizliyorum, tesisat tamiratı da yapıyorum.
– Kaç öğrencin var?
55 öğrencim var. Her sınıfı tıpkı anda okutuyorum, 2’li eğitim yapıyoruz. Sabah 1 ve 2’ler, öğlenden sonra büyükler. Köy aslında 120 hane, yani çok daha fazla çocuğumuz var. Lakin hem okulumuz yetersiz, hem de çocuklar gelmek istemiyor.
OKUL PIRIL PIRIL OLDU MEB’in uyumuyla okulun içi dışı yenilendi. Okulun bahçesine basketbol potaları yerleştirildi.
– Neyi başarmak istiyorsun?
Elimde olsa her çocuğa eğitimde fırsat eşitliği verebilmek isterdim. Lakin biliyorum ki bu mümkün değil ne yazık ki.. Hiç değilse içlerindeki gücü bilseler, neleri başarabileceklerini görseler… Bu bile kâfi. Meslektaşlarıma da şunu söyleyeyim; korkmayın. Öğrenmeye açık olun, köyde o kadar çok şey öğreniyor ki insan. Duvarlarınızı yıkın, önyargıları bırakın. Çok gerçek ve içten, farklı bir dünya ile karşılaşacaksınız.
