Mutluluk içimizde hissetmemiz gereken bir duyguyken biz daima dışarıdan gelen şeylere bağlıyoruz. Yeni bir otomobil alınca memnun olacağım, evlenince mutlu…, çocuğum olunca.., boşanınca …, sınavı geçince .., terfi alınca memnun olacağım. Yani memnunluk bir maksada dönüşüyor ve bunun için de daima bir şeyleri beklememiz gerekiyor. O beklediğimiz şey gerçekleştiğinde de kısa periyodik anlık bir âlâ hissetme halini alıyor. Aslında o anda hissettiğimiz şey hakikaten “Mutluluk” mu? yoksa “Coşku” mu?
Peki memnunluk nedir? Tanımını bile tam yapamadığımız herkesin farklı tanımladığı bir his. Kimine nazaran mutsuz olmamak, kimine nazaran toplumsal statü, meslek sahibi olmak, kimine nazaran güçlü olmak ya da huzurlu bir aile yaşantısına sahip olmak. Lakin genel bir yanılgımız var, daima bir şeylere bağlıyoruz bu memnunluk denen olguyu. Halbuki memnunluk bir “His”tir. Bizim satın aldığımız ya da sahip olduğumuz şeylere kodlarsak daima dışımızda kalmaya devam edecek uçucu, anlık yükselmelerden öteki bir şey olamayacak ne yazık ki!
Mutluluğu tanımlarken güya daima bir sevinç, abartılmış bir uygun olma haliyle özdeş tutma eğilimindeyiz. Halbuki memnunluk; hüzünlü bir anımızı sevdiğimiz bir dostumuzla paylaşırken de hissedebileceğimiz bir şey. Ya da yalnızca çocuğumuzun gülümsemesini izlerken, kedimizle oynarken, sevdiğimiz bir şarkıyı mırıldanırken.
Duygu repertuarımız o kadar genişken, mutluluğun biraz abartıldığını düşünüyorum. İnsan olarak her duyguyu deneyimlemek bizi ruhsal manada çok daha zenginleştiren bir şey. Fakat biz yalnızca keyifli olalım beklentisine kapıldığımızda çok daha derin hisler hissedebileceğimiz pahalı “An” ları kaçırıyoruz. Tahminen de hayat; her bir “An”ı farkındalıkla hissedip ustalıkla yaşayabilme sanatı. Yani yaşadığımız tüm hislerin harmanlandığı “An”lar bütünü. Biz ise onu üç ay sonra gelecek, 1 yıl sonra gelecek bir tren üzere bekliyoruz. Halbuki memnunluk bir sonuç değil süreçten keyif alacağımız bir hayat seyahati..
Bekleyerek, hazırlanarak, sipariş vererek elde edebileceğimiz bir şey değil Memnunluk. Tüm müspet bilimlerin, dinlerin, bütün kadım öğretilerin dediği üzere. “Mutluluk İçimizde”. Dışarıdaki şeyler şayet biz müsaade verirsek yalnızca harekete geçirebilir. Fakat rastgele bir şahsa, bir duruma bağlı olamaz. Şayet o denli olursa da sürdürülebilir olamaz. Uzun vakit beklediğiniz şeylerin gerçekleştiğinde hissettiğiniz duyguyu hatırlayın. Birinci başta kısa müddetli bir “Haz” sonrasında kocaman bir boşluk. Hatta tahminen hayal kırıklığı. Epey vakit beklediğim şey bu muydu? Bu kadar mıydı?.. O denli manalar yükleriz ki o beklentiye, gerçekleştiğinde hiç bir vakit kâfi olmaz.
Sonuç olarak memnunluk, şahıslara ve durumlara bağlı olmadığında, kaynağı kendi içimizden beslendiğinde, sürekliliği olan bir Olguya dönüşür, ne yaşarsak yaşayalım.
Son kelam; mutluluğun sana gelmesini mi bekliyorsun; daha çook beklersin!!
