Değerli basın mensupları ve Büyük Türk Milleti! Türk lisanının; yabancı lisanlar ve alfabeler yoluyla kuşatılmasına, yozlaştırılmasına ve asimile edilerek yok edilmesine “Hayır” demek üzere açıklama yapma gereği duyduk. Ulu Başkanımız Mustafa Kemal Atatürk, Türk lisanı konusunda diyor ki: “Türk lisanı, Türk milleti için kutsal bir hazinedir. Bugün kendi milliyetini yapan her şeyin, lisanı sayesinde koruma olunduğunu görüyor. Türk lisanı Türk milletinin kalbidir, zihnidir.” Kuşaklar ortasında var olan organik ve kültürel bağ, bir milletin devamlılığı için kâfi değildir. Devamlılığı sağlayan en değerli şey ise ulusal lisandır. Lisan yaşadığı sürece kültürün ulaştığı bütün kavramları sözler aracılığıyla bünyesinde toplayarak kuşaktan kuşağa aktarır ve eriştiği her kuşağın hem kimliği hem de hafızası olur. Yani bir bakıma bir milletin zihniyeti; lisanının yansıması, ya da lisan ulusal zihniyetin yansımasıdır. Öteki bir tabirle; ulusal lisanı ve kültürü o milletin karakterini de oluşturan genetik kodudur. Genetik kodları bozulan milletler de millet olmaktan çıkar ve yok olur. Nasıl ki, ay yıldızlı al bayrağımız “millî bayrağımız” ise, Türkçemiz ve alfabemiz de “dil bayrağımız”dır. Özetlemek gerekirse; hoş Türkçemiz, milletimizin kalbi, zihni, öz benliği, ulusal şuuru, genetik kodu ve hafızasıdır. Yani canla ve başla korunması gereken kutsal bir hazinedir. Büyük Türk Hakanı Bilge Kağan, Orhun Kitabelerinde diyor ki; “Türk Beyefendileri kendi Türk isimlerini atıp Çin Beyefendilerinin isimlerini aldılar. Şahsiyetlerini tükettiler ve Çin hükümdarına kul oldular. Bu nedenle Türk Milleti, Çin Milleti’ne kul oldu.” Yani neymiş? İsim değiştirmek, yalnızca isim değiştirmek demek değilmiş. Artık şu yalın gerçeği çok güzel anlamalıyız; Türk lisanı yok olursa Türk de yok olacaktır. Pekala, lisan neyle söz edilir? Kelamla ve yazıyla… Bir Türk atasözünde de söz edildiği üzere kelam uçar, yazı ise kalır. Pekala, yazı ne ile hayat bulur? Alfabeyle… Evet, ulusal lisanın ve kültürün kara kutusu ve sonraki jenerasyonlara taşıyıcısı olan yazı, ulusal bir alfabeyle elde edilir. İşte bu nedenle ulusal hudutlar içine bulunacak her türlü isim ve tabelanın Türk lisanı ve Türk alfabesi kullanılarak yazılması son derece değerlidir. Pekala ya milletçe bugün geldiğimiz nokta nedir? Toprakları satılıp savılmış, ulusal kimliği işportaya çıkarılmış, vilayetleri ilçeleri ve mahalleleri yabancı etnik kimliklerle doldurulmuş bir Türk Milleti! Caddeleri, sokakları ve işyerleri yabancı tabelalarla istila edilmiş, kıyı ve hudut kentlerinden Anadolu bozkırına yanlışsız sürülmekte olan, kendi öz yurdunda garip ve kendi öz vatanında parya ve hatta yabancı haline getirilmekte olan bir Türk Milleti! Ne yazık ki, karşımızdaki yalın gerçek budur. Sokağa çıktığınızda kaldırın başınızı ve lütfen bir etrafınıza bakın. Açılan ticarethanelerin birçoklarının isimleri artık Türkçe değil! Halbuki tabelalar, artık o kentlerin ikinci kimliği üzeredir. İstanbul’a gelen bir yabancı, yarım saat gezinse Türkiye’de olup olmadığı konusunda kuşkuya düşebilir! Kıyı kentlerimizde de durum farklı değildir. Bırakın işyeri tabelalarını; bu kentlerimizdeki apartmanların, sitelerin ve tatil köylerinin bile neredeyse tamamının isimleri yabancılaşmıştır! Husus yalnızca tabelalarla da sonlu kalmamış, hükümetin yabancı iskânındaki yanlış uygulamaları nedeniyle; başta Antalya olmak üzere, kıyı ve hudut kentlerimizde Türkler azınlığa düşürülmüştür. Kendi okullarımızdaki sınıflarda azınlık haline düşürülen Türk çocukları, başka öğrenciler tarafından yabancı olarak görülmeye ve oyunlara alınmamaya başlanmıştır. Buralarda kalan Türklerin kıymetli bir kısmı ise; çaycı, çorbacı, camcı, çerçeveci, hizmetçi ve çöpçü pozisyonundadır. Bilhassa Suriyeliler lisan ve kültürleri ile neredeyse bizi istila etmektedir. Onlar için açılan Türkçe kurslarına karşın, Türkçe öğrenmedikleri üzere, açtıkları işyerlerine de Arapça isimler/tabelalar koyup, kendi lisanlarında konuşmayı tercih etmektedirler! Hükümetin direkt yahut dolaylı yardımlarıyla basitçe ruhsat verilerek iş yeri açmaları sağlanan Suriyeli sığınmacılar, maddelerimizi da hiçe sayarak, işyerlerine Arapça isimler vermeye ve inatla Arap alfabesini kullanmaya devam etmektedir! Ülkenin gerçek sahibi olan Türkler; ağır vergi yükleri altında ezilirken, onlar bir kuruş dahi vergi ödememektedir. Yozlaşma ve asimilasyon sırf tabelalarla da hudutlu değildir. Örneğin; eczane ve kozmetik kesimindeki eserlerin neredeyse tamamının isimleri yabancılaşmıştır. Başta dokumacılık kesimi olmak üzere birçok bölümde lisan ve alfabe yozlaşması bir kasırga üzere Türkçeyi silip süpürmektedir. Adana ve Bolu üzere vilayetlerimizdeki belediye liderlerimizin inisiyatifleriyle birtakım yabancı tabelaların indirilmeye başlanmış olması olumlu bir gelişme olmakla birlikte, bu büyük yıkımı durdurmaya kâfi değildir. Geldiğimiz bu noktada, Türk Dili’nin korunması için “Millî bir lisan politikası” oluşturulması artık bir mecburilik haline gelmiştir. Bu küstahça bir istila teşebbüsüdür. Yabancı lisanda isim ve tabelaları kabullenmek ise, Türk ulusal kimliğinin asimilasyonunu ve Türk lisanının istilasını kabul etmek demektir. Bu nedenle Gücümüz Anadolu Platformu olarak bizler, Karamanoğlu Mehmet Bey’in müsaadeden gidiyor ve yabancı lisanlarda tabelalara hayır diyoruz. Birebir Hacı Bektaş Veli üzere: “Bu yurtta Türkçe konuş, Türkçe sev ve Türkçe yakar” diyoruz. Sinsi bir asimilasyona ve sessiz bir istilaya karşı, anayasamızın bize verdiği hakları kullanarak ses yükseltiyoruz. Milletimizden aldığımız güçle, bu tabelaların yurdun her yerinden indirilmesini talep ediyoruz. Atatürk’ün tabiriyle milletimizin kalbi ve zihni olan lisanımızın, yabancı lisanlardaki tabelalarla asimile edilerek nihayetinde hafızamızın ve benliğimizin silinmesini en sonunda da kalbimizin sökülmesini asla kabul etmeyeceğimizi haykırıyoruz. Yapılacak olan yasal düzenlemelerle bu garabeti sonlandırmak üzere, Türkiye Büyük Millet Meclisi’ni ve hükümeti misyonunu yapmaya davet ediyoruz.
“Bu yurtta Türkçe konuş Türkçe sev ve Türkçe yakar”
