◊ “Dilek Taşı” şimdi yayına başlamadan tanıtımlarıyla izleyicinin kalbine dokundu. Hem dizi hem de karakter açısından sizi birinci yakalayan öge neydi?
– 80’ler. Ve bunun anlatım gücü. 80 darbesini yaşamış bir çocuk olarak senaryoyu okurken öylesine o pay yakalandım ki… Nerelere gittim. Büyüdükçe mana kazanan anların birçoğunu senaryoda okurken resmettim. Bazen o denli olur, okurken şekillenir sahneler gözünüzde. Öylesine bir senaryo ve periyot oldu benim için. Çıkamadım bir müddet o dünyadan. Artık de sete gidince ışınlanmış üzere oluyoruz o periyoda, dünyaya.
◊ Senaryoyu birinci okuduğunuzda nasıl bir Asuman’la karşılaştınız? Size tesiri nasıl oldu?
– Çok üzüldüm, çok kızdım, çok hak verdim. Ve sevdim. Bir anne olarak anlaştım Asuman’la. Akıllı bir bayan Asuman. Okusa, okutulsa apayrı olurmuş. Koşullar, hayat müsaade vermemiş. Çok ezilmiş. Bildiği, gördüğü bu; ezmek ve ezilmek. Ezildikçe eziyor. Ancak bunun çelişkisini de hissediyor ve yaşıyor. Gelgitleri var. Senaristimizle ortak bir lisan yaratıyoruz bu bahiste. Bir oyuncu olarak karakteri çözümlemek ve değişimlerini, gelişimini yaşamak çok lezzetlidir. Asuman ile keyfimiz yerinde. (Gülüyor)
DENGE BENİM GÖBEK ADIM
◊ Asuman her hususta istikrar kurmaya çalışan bir karakter. Siz aile içi münasebetlerinizi nasıl yürütürsünüz? İstikrar sizin hayatınızda da değerli bir yere sahip mi?
– İstikrar benim göbek adım olabilir, o derece! Kurmak için çok uğraşlarım. Ne kadar başarırım o tartışılır, artık kendimi övmeyeyim. Dediklerine nazaran üzücü değilim. Hayatın bir istikrarı var aslında. Bunun içinde bizim de kendi hayatlarımızın içindeki istikrarlar kolaylık sağlıyor aslında bize. Yalnızca mesken ömründe da değil, iş, toplumsal hayat, arkadaşlıklar vb. her yerde. İstikrar dinginlik, tertip, huzur getirir. Bir yandan da vakit kazandırır, her şeye yetebilmenizi, yetişebilmenizi sağlar. Beslenme, his, durum, ilgi, vakit… İstikrarda tutmak lazım.
◊ Siz Çiçek olarak Asuman’a ne söylemek isterdiniz?
– “Üzülme, bu kadar güçlü olmak için yorulma. Her şeye yetemezsin, yetişemezsin. Biraz akışa bırak” derdim. 80’lerde bu tabir pek yoktu lakin anlardı Asuman beni. (Gülüyor)
AİLE ÖYKÜLERİ İZLEYENLERE AYNA OLUR
◊ Geçmişe dönme fırsatınız olsa, hangi periyodu seçerdiniz?
– Sanırım 40’lar, 50’lere gitmek isterdim. Kusursuz bir periyot olduğunu düşünüyorum. Görsel ve düşünsel olarak çok heyecan veriyor bana o yıllar. Kendi ömrümde da 25 yaşıma dönmeyi isterdim. Annemle biraz daha vakit geçirmek, kendi çekirdek ailemizi kurarken yaşanan heyecanlar, çocuğumuzun doğumu vb. Tadını çıkara çıkara tekrar yaşamak isterdim doğrusu.
◊ “Dilek Taşı” baba-kız bağlantısının de yer aldığı aile merkezli bir dram kıssası. Sizce aileleri merkeze alan dizilerin bu kadar beğenilmesinin sebebi nedir?
– Hepimizin öyküsü, hepimizin gerçeği. Vakit zaman hasreti, öfkesi, hüznü, sıcaklığı. Aile… İzleyen herkese ayna olur aile öyküleri. Kimi vakit görmek istemediğiniz, kimi vakit çok severek baktığınız, kimi vakit dev kimi vakit bulanık bir ayna.
KENDİ GERÇEĞİMİZİ YAŞAYAMAZ OLDUK
◊ Bugüne kadar sayısız sinema, oyun ve dizide yer aldınız. Bugün hangisini tekrar oynamak isterdiniz?
– TV dizileri içinde sanırım “Çılgın Bediş”teki Mükü karakterini.Mükü bende öbür bir yerde. O kadar sevildi, sahiplenildi ki beni de bir yandan kendine bağladı. Natürel artık oldukça büyümüş bir Mükü olur lakin onun bu yaşı da şahane olmaz mı? “Kaygısızlar” ile de büyük bir imza atıldı Türk televizyon tarihine. Orada da canım Kafiye’m. Birinci uzun soluklu dizim. Onun da yeri bir diğer.
Tiyatroda da dördüncü dönemine giren, hala devam ettiğimiz “Feramuz Pis” oyunundaki Zahide. Çilekeş, güçlü, yalnız Zahide’m.
◊ Son vakitlerde herkes geçmişe hasret duyuyor, sizce bunun sebebi nedir?
– Her şeyin daha sıcak ve gerçek olması bence. Bu kadar özenme içermiyordu geçmiş yıllar. Her şeyi görüp özenir haldeyiz bir biçimde. Kendi gerçeğimizi yaşayamaz olduk. Gördüklerimizi yaşama sıkıntısından bir tabansız kuyuya düşüyoruz. Özenti hayatlar yaşanıyor. Nitekim uzak. Anı yaşamak için değil, göstermek için yaşar olduk. Küçük şeylerden memnun olmayı unuttuk. Kendimiz olmayı unuttuk.
DEMLENE DEMLENE YAŞAMIŞIM
◊ Bir daha dünyaya gelseydiniz, tekrar Çiçek Dilligil olmak ister miydiniz?
– Muhakkak. Doğrularımla, yanlışlarımla, acılarımla, mutluluklarımla. Demlene demlene yaşamışım. Yaşadığım her şey kabulüm. Beni ben yaptı.
HAPİSHANE SAHNELERİNDE YUTKUNMAYI UNUTMUŞUM
◊ “Dilek Taşı”nın his yüklü sahneleri izleyenleri gözyaşlarına boğdu. Sizi en çok etkileyen sahne hangisiydi?
– Daha sizin seyretmedikleriniz! (Gülüyor) Latife bir yana hapishane sahneleri, bilhassa ikinci kısımdakiler beni benden aldı. Yutkunmayı unutmuşum, boğazımda yumru ile kalakaldım.
◊ Yeni kısımda favori sahneniz hangisi?
– Bunu hakikaten seçemem. Bir sahneyi desem başkasına haksızlık olur, beş parmağın beşi üzere bir şey.
