Problem; mevcut durum ile olması gereken durum ortasındaki farkın bulunması olarak isimlendirilebilir. Kişi tarafından algılanan bu farkın fark edilmesi durumunda bir sorunun varlığından bahsetmek mümkün olur. Aksi halde kişiyi rahatsız etmeyen ya da ömrünün fonksiyonelliğini bozmayan farklar bir sorun olarak
karşımıza çıkmaz.
Anne-baba- çocuk bağlantısında ekseriyetle sorun, anne ve babalar tarafından davranışın kabul
edilebilir yahut kabul edilemez oluşu ile ilişkilendirilir. Hangi davranışın kabul edilebilir, hangi davranışın
kabul edilemez oluşunu belirleyen tek başına davranışın kendisi değildir. Davranışın sergilendiği ortam,
çocuğun yaşı, anne ve babanın o anki his durumu da kabul edilemez faktörlerdendir.
İşte bu kabul edilemez davranışlar aslında çocuğun değil anne –babanın sorun durumudur. Bir
sorun esnasında bu durum ‘’kim için sorun?’’ ya da ‘’kime ilişkin sorun?’’ üzere soruları öncelikle
kendinize sorarak işe başlayabilirsiniz. Şayet bu çocuğa ilişkin bir sorun ise evvel ondan problemini
tanımlamasını, sonra bu mevzuda kendisinin ne düşündüğünü ve en son olarak ne hissettiğini
paylaşmasını isteyebilirsiniz. İşte kilit nokta; evvel bir durumu saptamak, sonra fikir örüntüsünü
ortaya çıkarmak ve bu durumun bireyde yarattığı duygulanımı ortaya sermektir. Bu sıra dizimi oldukça
değerlidir. Çocuğa yaşanan bir olay sonrasında hislerinden evvel fikirlerini sormak aslında
hisleri yöneten şeyin fikirler olduğunu fark etmesini sağlar. Akabinde bu soruna karşı ne tepki
verdiğini ya da ne üzere bir tahlil yolu düşündüğünü sizinle paylaşmasını isteyebilirsiniz. Bu probleme
karşı öteki ne yapabilirsin ya da hareket gerçekleşmiş ise bundan diğer ne yapabilirdin? biçiminde sorular
ile çocuğunuzun düşünme hünerini geliştiren tıpkı vakitte sorununu sahiplenen ve buna uygun
tahlil yolları geliştiren birey olarak yetiştirmiş olursunuz. Ve en son olarak çocuğunuzun bulduğu
formülün gelecekte tesirinin neler olabileceği üzerinde de konuşmalı ve mümkün sonuçları varsayım ederek
öngörü sergileme hüneri kazandırabilirsiniz.
Anne babaya karşı bağlanma sorunu yaşayan çocukların ekseriyetle küçük yaşta anne babası
tarafından sorunları sahiplenen bireyler oldukları terapi esnasında aldığımız bilgiler ortasındadır. Bu
yüzden çocukta sorumluluk şuuru kazandırmak ve gelecekteki bağında inançlı bir bağlanma stili
oluşturması ismine çocuğunuza bu sorumluluğu vermeli ve sorunu sizinle paylaşana dek müdahale
etmemelisiniz. Örneğin; arkadaşlarıyla tartışırken onu gözlemlediğinizde ‘’Hadi bakalım özür lisana barışın,
arbede etmeyin’’ yerine ‘’Problem nedir ?Bu durumu her ikinizde üzülmeden diğer nasıl çözebilirsiniz?’’
formunda yaklaşarak düşünen koltuğa çocuğunuzu oturtmalısınız. Birinci cümlede dikkat ederseniz
çocuğunuz değil siz düşünüyorsunuz ve siz tahlil yolu buluyorsunuz hatta sorun size ilişkin değilken
sahiplendiniz bile.
Artık sizlere sorun çözme basamaklarını daha ayrıntılı bir formu ile paylaşacağım.
1.Adım: Sorunun ne olduğunu tanımlayın.
Ne oldu? Sorun nedir?
2.Adım: Kanıları açıklığa kavuşturun.
Ne düşünerek o denli yaptın? Sen bu türlü yapınca sonuç ne oldu?
3. Adım: Hisleri tanımlatın.
Ne hissettin?
4. Adım: Sonuçlarla ilgili hisleri açıklığa kavuşturun.
Bu sonuç karşısında sen ne hissettin?
(Örneğin; senin oyuncağını alınca ne hissettin?)
5.Adım: Çocuğu alternatif tahliller üretmeye teşvik edin.
Bu sorunu çözebilmek için farklı bir tahlil yolu düşünebilir misin?
(Her ikinizin de üzülmeyeceği farklı bir yol bulabilirsin. O yol ne olabilir?)
6.Adım: Çocuğu her tahlil yolu için değerlendirmeye teşvik edin.
Bu düzgün bir fikir mi?
Şayet yeterli bir fikir ise git ve bunu dene.
7. Adım: Çocuğunuzun düşünmüş olmasından övgüyle kelam edin.
Tahlil işe yararsa ‘’Her şeyi kendin düşündün, tebrik ederim .’’
Şayet tahlil işe yaramazsa ‘’Farklı bir şey düşünmelisin. Senin yeterli düşünen biri
olduğunu biliyorum . ‘’ halinde yaklaşabilirsiniz.
Keyifle kalın.
