Ebeveyn olmak beraberinde çok fazla sorumluluk getiriyor. Bir anda neye uğradığımızı şaşırıyor, yapılması gereken çok sorumluluğa nasıl yetişeceğimizi hesap etmeye çalışıyoruz. Başımızda durmadan yapılması gerekenler listesiyle yaşamaya başlıyoruz.
Çocuklar büyüdükçe ve kişiselliklerini kazanmaya başladıkça sorumluluğun istikameti de değişmeye başlıyor. Alışveriş merkezlerine bunu istiyorum diye girilen krizler, kışın ortasında mayo giyeceğim diye tutturmalar, uyku saatlerinin değişmesi ile kendimize ayırdığımız vakitlerin azalması tüm yüklerin birikmesine sebep oluyor.
Bu süreçte anne- baba olarak sabrımızın tükendiği anlar fazlalaşmaya başlıyor. Kendimizi apansız bağırırken, huduttan kızarmış bir durumda bulabiliyoruz. Bu süreçlerde ne yapabileceğimizi, bu sıkıntıların tahlilinin ne olduğuna bu yazımızda değinmek istedim.
Son vakitlerde bu mevzuyla ilgili karşımıza sık sık çıkan bir kavram var ‘farkında ebeveynlik’ Tanınan bir kavram olmanın ötesinde, hayatımıza hakikaten yerleştirebildiğimizde kriz anlarını azaltan ve sakinleştiren bir yaklaşım farkındalık.
Peki nedir bu farkındalık?
Farkındalık; çocuklarımızdan sorumlu olduğumuzu düşündüğümüz vakitlerde, odak noktamızı çocuktan uzaklaştırmak ve kendimize çevirmekle başlıyor. Zira ebeveyn olmak çocuğunuzla ilgili değil, sizinle ilgili bir durum. Kriz yaşadığımız ve gerginleştiğimiz anlarda, birinci yapmaya çalıştığımız, çocuğumuzu sakinleştirmek oluyor. Yolun ortasında kırmızı top isterken, ona mavi top aldığınız için ağlamaya başlayan ve kendini yere atan çocuğunuz düşünün. O anda, tüm gözler sizin üzerinizdeymiş üzere hissedebilirsiniz.
Ebeveynliğe dair tatlı hayalleriniz yavaşça beyninizden uzaklaşır. Yapmanız gereken tek şey çocuğunuzu yerden kaldırmak, sakinleştirmek ve böylelikle size çevrilen tüm gözlerin çabucak önüne dönmesini sağlamaktır. Farkındalık dediğimiz duruma tam o anda başvurabilirsiniz. Yapmanız gereken birinci şey durumu kabullenmek. Büyüyen, gelişen, bağımsızlığını kanıtlamaya çalışan ve bu yolla özgüveni gelişen çocuğunuz bir yetişkin değil. Büyüme sürecinde bu davranışları sergilemesi onun için bir fırsat. Bu yolla nasıl sakinleşeceğini, sorun durumlarla nasıl başa çıkacağını öğrenme imkanı yakalıyor.
O anda yapmanız gereken çocuğunuzu değil, kendinizi sakinleştirmek. Derin bir nefes almak, bunun bir kriz değil, çocuğunuzun büyüme sürecinde atladığı bir basamak üzere düşünmek. Hazırsanız, en kıymetli noktaya geldik: ‘durumu kabullenmek’.
Çocuğunuz yerde yatıyor, sokak ortasında bağırıyor ve bu süreksiz bir durum. O ‘an’dan bir müddet sonra, sakinleşecek ve size bakan gözler sizi unutacak. Kendinizi başarısız hissetmek yerine, bu durumun süreksiz olduğun hatırlamaya çalışın. Göreceksiniz, kendinize odaklandığınızda ve kendinizi sakinleştirmeye çalıştığınızda her şey daha rahat olacak. Zira gergin bir biçimde çocuğunuza yaklaşmamız olacaksınız.
Sonrasında, dikkatini dağıtmaya çalışarak, ‘sakinleştiğinde seninle konuşabiliriz’ diyerek gerekli adımlara giriş yapmış olacaksınız.
Farkındalık yalnızca ebeveynlikle ilgili değildir. Kendimizi gergin hissettiğimiz, depresif hissettiğimiz durumlarda da başvurabileceğimiz bir kaynak.
Dilerseniz çabucak bugün farkındalığa giriş yapabilirsiniz. İşe yahut okula gitmek için her gün yürüdüğünüz yoldan bugün daha yavaş yürüyerek başlayın. Etrafınıza daha dikkatli bakın, akşam ne pişireceğinizi, çocuğun ödevinin ne olduğunu, hafta sonu nereye gideceğinizi düşünmek yerine , yürümenin ne hoş olduğunu düşünün. Daha evvel hiç fark etmediğiniz binalar, tabelalar, tahminen de bir köşede aşmış minik bir çiçek göreceksiniz…
