Hayatınız renklerini düşündüğünüzde vereceğiniz karşılıklar daima hislerinizi referans alarak kurguladıklarınız olacaktır. Hayatımızın çok büyük bir kısmını ve en kıymetli kısmını hisler oluşturuyor olmasına karşın, insan bir o kadar da savaş içerisindedir hisleriyle. Hislerini söz etmek istemeyen ya da “mış” üzere yaparak farklı his yansıtmaları yapanlarla çok karşılaşırız, hatta bunlardan bir tanesi kendimiz bile olabiliriz.
Peki insanı hislerine dair korkutan nedir? Bunları tabir ettiğinde görünür olma derdi mıdır yoksa bu duyguya sahip olmanın makûs hissettirecek olma korkusu mu? “Duygularım beni yönetiyor” ve “ben hislerimi dizginleyebiliyorum” cümleleri ortasında genel olarak sürüp giden çatışmada, hakikaten çatışmasını yaşadığımız duyguyu ne kadar hisseder halde oluyoruz? Kişi farkına varmadan bu çatışmanın içerisinde hislerine temas etmekten o denli kaçar bir hale geliyor ki, bir süre sonra olağanlaşıyor bu ve hayata dair birikimlerimiz bu türlü böyle başlıyor.
Öfkeli anlarınızı hayal edin. Kaşlarınızı çatıp, yumruklarınızı sıkmış ve hatta çenenizi bile kasmış olabileceğiniz anlar. Ve yalnızca bu hissinizi yansıtmamak ismine tüm öfkenize karşın yumruklarınızı sıkma ya da kaşlarınızı sıkma dürtünüze karşı direncinizi hayal edin. Yani hissinize pes ettirişinizi. Büyük bir hevesle kurduğumuz “Öfkemi yendim” cümlesiyle, öfkenin bizi terk ettiğini sanıp, bunu başardığımızı sanıp bu sefer de muvaffakiyetin memnunluk izlerini ararız kendimizde. Halbuki tıpkı öfkemiz üzere bizi heyecanlandıran, bazen kaygılandıran hatta memnun eden hislerimizi bile pes ettiririz. En başında neden girmiştik bu çatışmaya, neydi sebepleri bu verdiğimiz savaşın, bu noktada değersizleşen sorular haline geliyor. Zira işin aslında pes eden hislerimiz değil, şahsen kendimiz pes etmiş oluyoruz. Tüm telaşımıza karşın o duygumuzla baş başa kalmaktan kaçarak kendimizden vazgeçmiş ve kendi mağlubiyetimizi kabullenmiş oluyoruz. Gerçekliğimizin hassaslığından ve korkularımızdan ötürü hissetmekten vazgeçişimiz bizi duvarlaştırırken birebir süratte sahteleşiyoruz. “Mış” üzere yapışlarımız çoğalıyor ve gerçek hislerimizle temas etme korkumuz daha büyük bir dehşete dönüşüyor.
Biz en büyük savaşımızı içimizdeki güzel ve berbat modüllerimiz ortasında zannederken hislerimizi kurban olarak seçiyoruz. Halbuki insanın en büyük savaşı tüm kaygılarına karşın, içindeki hem iyiyi hem de kötüyü kabullenip şimdinin içinde yaşamak değil midir?
