Birisi benimle bir hudut kurmaya çalıştığında çok rahatsız hissediyordum. Sonlar bende reddedilmiş, huzursuz ve en kıymetlisi sevilmiyormuş hisleri yaratıyordu. Bu nedenle, yalnızca oburlarının hudutlarını kabul etmedim, kendim de dahil olmak üzere kimseyle net sonlar koyamadım. Neden böyleydim? Tekrarlayan çocukluk tecrübeleri yoluyla ,sınırlar hakkında birçok yanlış inancı içselleştirmiştim.
Bir hudut belirlemek, kendiniz için ayakta durmaya muadildir. Birisiyle bir hudut belirlediğinizde, temelde şunu söylüyorsunuz: Ben yeterliliğimi sizinkilerin önüne koyuyorum. Öncelik,kendimi seçiyorum. Kulağa makus geliyor değil mi? Evet. Ve asıl sorun bu: Birçok beşere muhtaçlıklarını birinci sıraya koymanın düpedüz makus olduğu öğretiliyor.
Bu, bilhassa narsisistik, duygusal olarak eksik yahut kaçınan ebeveynlerle büyüdüyseniz geçerlidir. Şöyle ki ;. Bizi gereksinimlerimizi, dileklerimizi yahut inançlarımızı reddetmeye, ve bastırmaya zorlayan ortamlarda büyüdüğümüzde, kendimizi birinci sıraya koymanın yanlış, makûs, kibirli, şımarık yahut bencil olduğuna inanmaya başlarız.
Çoğu kültürde, kendinizi birinci sıraya koymak ahlaki açıdan yozlaşmış, bencil yahut narsisistik olarak görülür. Fakat,. Kendinizi birinci sıraya koymak ve öteki insanlardan daha uygun ,daha değerli olduğunuzu düşünmek ortasında büyük bir fark vardır.İkisi birebir şey değildir.
Kendimizi birinci sıraya koymak, narsisizmden değil, öz-sevgi ve öz-değerden kaynaklanmalıdır.
Çünkü narsistler başkalarını obje olarak görürler ve tipik olarak empati ve öz-değerden mahrumdurlar, lakin narsisistik olmayan bireyler başka insanlara paha verir ve kendilerini diğerlerinin yerine koyabilirler.
Bu yüzden açıklığa kavuşturalım: Açık hudutlara sahip olmak, kibar yahut cömert olamayacağınız manasına gelmez. Bilakis: bu yalnızca kendi yeterliliğinizi birinci sıraya koyacağınız ve değerlerinize ve ahlakınıza muhalif olan hiçbir şeyi kabul etmeyeceğiniz manasına gelir. Bu halde kendine inancı inşa edersiniz. Onu kazanmak zorundasın. Nasıl ki bir anne-babaya ya da bir eşe güvenmek zorunda kalacağınız üzere, kendinize güvenmeyi öğrenmelisiniz. Birçoğumuz daima diğerleri tarafından onaylanmaya olan gereksinimimiz nedeniyle kendimizi terk ediyor ve kendimize ihanet ediyoruz. Bu da, düşük öz-değer ve düşük öz-güvenin neden olur: kendimize güvenememe.
Buradaki hedef, kendinize o kadar güvenmek ki, kendinize inançlı bir bağlanma geliştireceksiniz.
“Kendimize inançlı bir bağımız olduğunda taşıdığımız birçok sonun farkına varırız. Birçok hudut çeşidi vardır ve herkesin her biri ile farklı bir bağlantısı vardır. Kimi alanlarda güçlü sonlarımız olabilir, kimilerinde değil: fizikî alanımızla ilgili güçlü hudutlarımız olabilir, lakin duygusal alanımızla ilgili zayıf hudutlarımız olabilir. İşte her kişinin sahip olduğu ana hudut kategorileri:
-Fiziksel / Cinsel
-Duygusal
-Zaman / Enerji
-İhtiyaç
-Zihinsel
!! Artık 1-10 ortasında kıymetlendirme yapmaya çalışın (1 = mevcut olmayan hudut ve 10 = mümkün olan en net, en güçlü sınır).
Her hudut için puanlarınız nedir?
Bu, hangi hudutlar üzerinde çalışmanız gerektiğini belirlemenize yardımcı olacaktır.
Peki neden insanların sonlarımıza saygısızlık etmesine müsaade veriyoruz?
– Hudut kavramını bilmiyoruz yahut anlamıyoruz.
– Sonlarımızın kıymetli olmadığı öğretildi.
– Ebeveynlerimiz zayıf sonları modelledi.
– Ebeveynlerimiz oburlarının sonlarını aşacak biçimde modellenmiştir.
– Bize hudutların bencil olduğu öğretildi.
– Sonları belirlediğimizde acımasız, bencil, utanç verici yahut hatalı hissettirildik
“Çok nankörsün!” ya da
“Ben senin babanım, bana itaat etmelisin” ya da
“Bunu yaparsan beni sevmemelisin” .
Ebeveynlerin çocuklarıyla sonları belirlerkenbirlikte kullanacakları tipik tabirlerdir.
Birçok ebeveyn itaat ve sonlar ortasında ayrım yapmakta zorlanır. Çocuklara, tüm ebeveyn sonlarımıza hürmet duymaları gerektiğini öğretiyoruz, lakin rastgele bir hakka sahip değiller. Sonları olan çocukları şımarık yahut sıkıntı olarak isimlendiriyoruz. İtaatsizlik ile bir hudut belirleme teşebbüsü ortasında büyük bir fark vardır. Çocuklarımıza diğerleriyle sağlıklı sonlar koymayı ve sürdürmeyi öğretmek de bakıcı olarak bizim rolümüzdür. Bu, onlarla daima etkileşimlerimiz yoluyla öğrenilir ve modellenir. Örneğin, çocuklarımızı istemiyor olsalar bile insanların kucaklarına oturmaya, öpmeye ve sarılmaya zorlarsak: Onlara ne hissettikleri / istediklerine bakılmaksızın fizikî teması kabul etmeleri gerektiğini öğretiyoruz.
Sınırları belirlemeye başladığınızda, şiddetli boşluklara hazırlıklı olmanız gerekir. Birtakım bölgelerde epey zayıf hudutlarınız varsa, olasılıklar sizin sonunuz eksikliğinden faydalanan beşerler tarafından kuşatılmış durumdasınızdır. Bu nedenle, sonlar koymaya başladığınızda, birçok insan öfkelenir, hayal kırıklığına uğrar, üzülür, kendinizi hatalı hissettirir ve sizi cürümler. Kaçınılmaz olarak, eski metotlarınıza dönmenizi isteyecek insanlara sahip olacaksınız, zira sonların eksikliği onlara hizmet etti.
Bu nedenle, bu, insanların refahınızı hakikaten ne kadar istediklerini ve kendi refahlarını korumak için ne kadar muhtaçlık duyduklarını değerlendirmede düzgün bir test olacaktır.
Sizi sahiden seven ve hürmet duyan beşerler sonunda yeni sonlarınızı kabul edeceklerdir. Ve yeni sonlarınızı kabul etmeyenler, bu süreç boyunca size gerçek renklerini göstereceklerdir.
