Dün toplumsal medyaya yansıyan Atatürk’e hakaret manzaraları yeni bir gündem yarattı. Paylaşılan kısa görüntüde genç bir lise öğrencisi ders kitabından yırtılmış Mustafa Kemal Atatürk portresini cinsel uzvuna götürüp gülümsüyordu.
Linç dalgası büyüdü, kısa müddette öğrencinin tam ismi, okuduğu okul, kapı numarasına kadar konut adresi ve hatta kimlik numarasının bir kısmı paylaşıldı. Ümit Özdağ fırsatı kaçırmadı, Adalet Bakanlığı ve kendi partisinin hesaplarını etiketleyerek “Bu onursuz kansız alçağın tutuklanmasını talep ediyoruz.” tweeti attı.
İçinde hukukçuların dahi bulunduğu bir kesim “tutuklama” istiyordu. Silaha dönüşen, peşinen cezalandıran bu tutuklamaları o kadar kanıksadık ki canımız yandığında bunu talep eder olduk.
Çok geçmeden İçişleri Bakanlığından gözaltı açıklaması geldi ve akabinde A. E. S.’nin cezaevine götürülmek üzere İstanbul Anadolu Adliyesi’nden ayrılma imajları yayınlandı.
Hatta, mevzuyla ilgili “eğitimine ben dayanak olacağım” yorumu yapan Kuveytli müellif hakkında kabahat duyurusunda bulunuldu.
Panayıra katılan çok oldu.
Görüntülerin 5816 sayılı kanunda tanımlanan “Atatürk’ün anısına hakaret” suçunun alenen işlenen nitelikli hali olduğu tartışmasız bir gerçek.
Asıl tartışılması gereken hukuk tekniği olmasa da Ceza Muhakemesi Kanunu’nun 100 vd. hususlarında hükmolunan “tutuklama” münasebetlerini kısaca anımsamakta yarar var. Kanuna nazaran kuvvetli kabahat kuşkusunun varlığını gösteren kanıtlarla kaçma, saklanma, kaçacağı kuşkusunu uyandırma, kanıtları yok etme, gizleme, mağdur üzerinde baskı oluşturma ve bunların yanı sıra varlığı halinde tutuklama nedeninin peşinen varsayılacağı “katalog suçlar” sıralanıyor.
Çocuk Muhafaza Kanunu’nun üst hududu beş yılı geçmeyen cürümlerde tutuklama kararı verilemeyeceğine hükmeden “tutuklama yasağı” başlıklı 21. unsuru bu kuralı “15 yaşını doldurmamış çocuklarla” sınırlandırdığından ve tekrar CMK m. 100’ün dördüncü bendinde hükmedilen iki yıllık hududun da üstünde kaldığı için tutuklama kararı teknik açıdan “kılıfına uygun” halde ancak “ölçülü” değil. Hem, kılıfına uygun olmasa ne olur?
Lafı dolandırmadan sormak gerekir, bu görüntünün çekilmesinde 28 Mayıs 2013’te “İki tane ayyaşın yaptığı yasa sizin için muteber oluyor da inancın emrettiği bir gerçek niye sizin için reddedilmesi gereken bir olay haline geliyor?” diye soranların rolü nedir?
Bir ülkenin başbakanının o ülkenin kurucu başkanını kastederek “ayyaş” demesiyle 17 yaşında bir imam hatip öğrencisinin yaptığı bu hareketi kıyaslarsanız, hangisi daha tahrik edici ya da ayrıştırıcı olacaktır?
Diyanet İşleri Başkanı Ali Erbaş, bundan üç yıl evvel Ayasofya’daki kılıçlı hutbesinde;
“Fatih Sultan Mehmet Han bu harika mabedi kıyamete kadar cami olmak kaydıyla vakfedip müminlere emanet bırakmıştır. Bizim inancımızda vakıf malı dokunulmazdır, dokunanı yakar. Vakfedenin kaidesi vazgeçilmezdir. Çiğneyen lanete uğrar.” demişti.
Tutuklanan A. E. S.’nin öğrencisi bulunduğu Marmara İmam Hatip Lisesi’nin okul aile birliği bir yıldızlar karmasından oluşuyor. Tahminen de artık bütün bunlara sesimizi çıkaramadığımız için hıncımızı bu çocuktan almaya karar verdik
Atatürk’ün anısı bu çocuğun şaklabanlığıyla kirlendi mi ya da Atatürk’e kim, nasıl hakaret eder?
Görüntülerin sızdırılması, servis ediliş biçimi ve bir anda İçişleri Bakanlığı ve siyasi parti önderlerine dek bu kadar ciddiye alınması yalnızca bize mahsus olsa gerek. Sırf bu hukuk bilmez “tutuklama” isteğini ele alalım. Komiserin “alın bunları” klişesi toplumsal medyada “tutuklayın bunları gitsin”e evrildi. Öğrencinin alması beklenen cezadan farklı olarak, esasen kimsenin “yatmayacağına” inandığımız bir hukuk sistemine alışmışız. İstediğimiz (!) bu cezalandırma tutuklamasının Gülşen, Kabaş ve Yanardağ için de uygulandığını, bu silahı en âlâ silahın sahibi olanların kullandığını unutuverdik.
AKP iktidarı küçük milliyetçiliklerle kandırdığı bir seküler katman yakaladı ve uzun vakittir bu kısmı tavlamaya çalışıyor. O kadar ki düne kadar kelamda teorisyenlerine Atatürkçülüğün ve Kemalizmin farklı şeyler olduğunu, birinin düzgün başkasının ise kötücül ve faşist olduğunu anlatmaya çabalamışlardı. Sonunda, kudretinden sual olunmaz iktidarı direkt olarak eleştirmektense canı acıdığı vakit iktidarın tıpkı hukuksuz yollarından medet uman bir yeni jenerasyon yakalamaya da başladılar.
Tarikatlerin bakanlıkları ele geçirdiği, mafya önderlerinin yüksek yargıyla münasebetlerinin ayyuka çıktığı, bir ketenpereyle müziğin kısıtlandığı ve artık de açık alanda alkol almanın yasaklanmaya başlandığı bu nizamda, bu çocuğun başına gelenlerin başkalarına ibret olacağı mı düşünülüyor? Ya da salt bir intikamcılıkla, “bari bir kişi sağlam cezalandırılsın” mı deniyor?
Bu tutuklama az evvel açıkladığımız milliyetçi seküler kesitin “adalet” hissine oynadığı kadar, reaksiyonlar soğuduktan sonra tam da siyasal İslamın istediği tıpta bir mağduriyetin kapısını açacak. Çıktıktan sonra A. E. S. Kemalistlerin baskısıyla zulme uğramış bir anti-kahraman olacak, tahminen de militanlaşacak.
Siyasal islamın buradaki golü, ıslah etmekten, hakkıyla cezalandırmaktan vazgeçmiş bu enstrümanı seküler kesite kanıtsatmak oldu. “Kutsalınıza lisan uzatıldığında siz de bizim kadar hukuksuz ve kindar olun”, olduk bile.
