Pek çok TV dizisi kaleme alan, reyting rekorları kıran işlerde senarist olarak ismi bulunan İlker Arslan, bu defa bir roman yayımladı. ‘Bir Senaristin Dönem Finali’ ismini taşıyan ismiyle müsemma bu roman, bir senaristin trajikomik dünyasını anlatıyor.
İlker Arslan’la bir ortaya geldik ve romanın dünyasıyla kendi dünyası ortasındaki ilişkileri konuştuk. “Şimdiye kadar mesleğimi soranlara senaristim diyordum romanım yayınlandığına nazaran artık ‘yazar-senarist’ diyebilirim” kelamlarıyla kanılarını aktaran Arslan’ın, bir sonraki romanı şimdiden merak konusu…
Uzun yıllardır senaryo yazıyorsunuz, yayımlanmış pek çok diziyi kaleme aldınız. Bir roman yazma fikri nasıl çıktı?
Bu fikir daima vardı. Her şey daha lise yıllarımda o periyodun mizah mecmualarında yayımlanan öykülerim ve kısa grafiti şekli yazılarımla başladı. Kendimi bildim bileli de hayatımı yazarak kazandım. Evvel televizyon programları, daha çok da mizah yüklü programlardı bunlar. Son yirmi yıldır de dizilerde senaristlik yapmaktayım. Romanla yandan yandan daima uğraşıyordum, sonunda içime sinen bir noktaya geldi.
‘ROMAN YAZMAK GÜÇ LAKİN DİZİYE NAZARAN DAHA HUZURLU YAZILIYOR’
Teknik olarak her ne kadar tıpkı olsa da –senaryo ve roman- yazımı ortasında biçimsel ve üslup farklılıkları var. Bu ikisi ortasındaki dengeyi nasıl kurdunuz? Zorladınız mı?
Zorlandım. Bence ikisi çok farklı. Ortak noktaları ise ikisinin sıkı bir muharrir disiplinine muhtaçlık duyması. İkisi ortasındaki dengeyi nasıl kurduğuma gelince bizdeki dizi senaristliği şayet devam eden bir işin varsa vakitle yarıştır. Her hafta en az 120 sayfa iş vermen gerekir. Yani o denli “ilham gelsin yazarım” usulü yürümez işler. Her sabah sekiz-dokuz üzere bizim mesaimiz başlar. Akşama, bazen o gün koyduğumuz maksada ulaşıncaya kadar çalışırız. İşin içine roman girince sabahları daha erken kalkıp, daha geç yatmaya başladım. Romanın hoş tarafı bir vakit kısıtlaması olmaması. Sıkıntı fakat diziye nazaran daha huzurlu yazılıyor. Dizinin hayhuyu içinde ruhumu dinlendirdiğim, çok sevdiğim yazma hareketinin tadına vardığım vakitler sağladı.
Martin Scorsese, şahsî olanın en yaratıcı olduğunu söyler. Siz de romanınızda bir senaristi merkeze alıyor, bu karakterin kıssasını anlatıyorsunuz. Bu bağlamdan baktığınızda kendi öykünüzü anlattığınızı söyleyebilir miyiz?
Scorsese hoş söylemiş. Fakat ben romanımı yazarken diğer bir ustaya kulak verdim. Mark Twain, birinci muharrir adaylarına ‘bildiğiniz sularda yüzün’ şekli bir öğüt verir. Romanı yazmaya başlamadan evvel konusu üç aşağı beş üst başımda şekillenmişti. Finali de muhakkaktı. Kahramanın mesleğini düşünürken Mark Twain’e kulak verdim ve kahramanım seyahatine en düzgün bildiğim, en hakim olduğum yollarda çıktı. O yüzden gerçek öykümü anlattığımı söyleyemem. Lakin kendi etrafımdan beslendiğimi söyleyebilirim.
Bir Senaristin Dönem Finali, İlker Arslan, 192 syf., NotaBene Yayınları, 2021.
‘MİZAH, UYGUN YAPILDIĞINDA BİR DURUMU DAHA TESİRLİ HALE GETİRİR’
Muzip bir lisanınız var. Kahramanınızın başına gelen şeyler, karşılaştığı olaylar bir trajedi konusu da olabilecekken, komik bir üslupla anlatıyorsunuz. Bunun sebebi nedir? Mizahı bir durumu daha da etkileyici hale getirebileceğini düşünüyor musunuz?
En başında işe mizahla başladım. Çok uzun mühlet mizah programlarında müelliflik yaptım. Kalemimin mizaha yatkın olduğunu söyleyebilirim. Trajikomik her vakit en çok güldüğüm durumdur. Bunu yakalamak, bunu yazmak için de bilhassa uğraşıyorum. Mizah, düzgün yapıldığında bir durumu katiyetle daha tesirli hale getirir.
Metinde sinema ve dizi piyasasına dair tenkitler de yapıyorsunuz. “…çevresi olanın patır patır dizi batırıp hâlâ en büyük yapımlara senaryo yazdığı, bir ismi âlemdir…” diyerek kesimi tanım ettiğiniz kısımlar var. Dalla organik bağlantısı olmayan TV izleyicilerinin sıkça yaptığı tenkittir, “hep tıpkı şeyleri izliyoruz” lafı… Bilhassa bu noktadan yola çıkarsak, kesim bu kadar yozlaşmış mıdır?
Daha evvelki sorularda da söylediğim üzere romana başlarken senaristlerin ya da dizi dünyasının meselelerine parmak basayım ya da sansasyonel durumlar yakalayayım, romandan bahsedilsin diye yola çıkmadım. Kahramanım Ali’nin bir yorumu bu. Fakat şunu açık yüreklilikle söyleyebilirim; Ali’nin romandaki birçok telaffuzuna katılmasam bile bu tespitinin altına imzamı atarım. Maalesef bir kesim olmayı beceremedik. Bu yüzden de işler hala ahbap çavuş ilgisi formunda ilerliyor.
Metindeki muharrir, senaryo ve oyun yazıyor. Siz de müellif olarak senaryo, roman yazıyorsunuz. Ayrıyeten çeşitli mecmualarda yazılarınız da yayımlanıyor. İnsanın anlatma merakını, kendi ferdî seyahatinizden hareketle nasıl yorumluyorsunuz? İnsan neden muharrir?
Yazıyla uğraşan insanlara bu soru gelir, gelmiştir. Büyük muharrirler bu soruya hoş, büyük karşılıklar verirler. Birçok doğrudur da. Gençliğimde futbol oynadım, çok severim futbolu fakat çok yeterli değildim. Bu türlü olunca bir noktadan sonra bırakıyorsunuz, basın yayın okudum lakin gazetecilik sezgileri güçlü biri değildim, çok cazip de gelmedi. Yeniden lise yıllarında bir orta boya badana işi yaptım, çok berbattım. Lakin bu işte kötü sayılmam, severek de yapıyorum. Bu yüzden yazıyorum.
Hazırladığınız yeni bir çalışma var mı? Günleriniz nasıl geçiyor?
Genelde her yaz bir dizimiz olurdu bu yaz olmadı. O yüzden bir kesim daha rahatım. Fakat sabah sekiz mesai devam. Kış için televizyona bir proje hazırlıyoruz. Bir hikaye kitabını bitirmek üzereyim, birebir vakitte da ikinci romanımı yazmaya devam ediyorum.
