Narsisizm kavramı psikoanalitik lügata birinci olarak Sadger sayesinde girmiştir. 1898 yılında Havelock Ellis’in “Narcissus-like” terimini kullanmasıyla psikoloji literatürü içerisindeki yerini almaya başlamıştır. Narsisizm kavramı, Yunan mitolojisindeki Narcissus’dan gelmektedir(Serbest, Aydoğan, 2016). Narsisizm; cinsel heyecanlarda kendini kaybetme, kişinin kendi vücuduna aşık olması ve neredeyse tümüyle bu halle ilgili olma durumunu betimlemekteydi. 1899’da Nacke, Ellis’in makalesinin Almanca bir özetini yazdı ve bu özet içinde, kişinin kendi bedenine cinsel bir nesneymiş üzere davrandığı, cinsel bozukluğa işaret eden “Narcissismus” terimini kullandı (Timuroğlu, İşcan, 2008).
Temelini klinik kuramlardan alan narsisizm kavramı Freud’un ilgisini çekmiştir. Bunun sonucunda Freud birinci kere 1910 yılında Cinsellik üzerine Üç makale yayımlamış ve narsisizm teriminede bu üç makalesinde değinmiştir. Dört yıl sonra psikoanalitik teoriye büyük katkısı bulunan “on Narcissism; An Introduction” yazısını yayımlamıştır. Freud’a nazaran narsisizm; cinsel gelişimin bir periyodu olarak ele alınmıştır. Narsisizmden kişilik tipi olarak bahsetmesi ise 1931 yılında yayımladığı bir yazısında görülür (Timuroğlu, İşcan, 2008). Son yıllarda narsisizm kavramı toplumsal psikologlarında dikkatini çekmiş ve birçok toplumsal araştırmaya husus olmuştur. Yapılan araştırmalar erkek ve bayanların öteki beşerlerle kurdukları ilgi içerisinde, benliklerini yüceltmeye çalıştıklarını göstermektedirler. Bu maksatla ilgilerinde olumsuz yanlarını gizlemeye çalışırken, olumlu özelliklerine vurgu yaparlar. Çok sayıda araştırma olumlu yanılsamaların, ilgi ahengini yordadığını desteklemiştir. Araştırmanın bulguları hem erkeklerin hem de bayanların sahip oldukları zihinsel yeteneklerini abarttıklarını; yalnızca erkeklerin bayanlara nazaran fizikî çekiciliklerini abarttıklarına dikkat çekmiştir (Bozkuş, Araz, 2015).
Narsisizmin en bariz özelliği; self’in (gerçek dünya da varolan öbür varlıklardan farklı olarak yaşanan, algılanan ruhsal ve fizikî, bütün bir bireyi kapsar-benlik) abartılı bir biçimde öne çıkarılması ve başka bireylere duyulan ilginin azalmasıdır (Evren, 2012). Narsisizm, kısaca kendini çok beğenen, kibirli öbürleri üzerinde otorite kuran, teşhirciliğe meyilli, kendini eşsiz ve başka insanlardan üstün gören ferdi özellikleri söz etmektedir. Psikologlar narsistik şahısları kendilerini dünyanın merkezinde gören, tenkide tahammül edemeyen, etrafındaki insanlara paha vermeyen, bulunduğu etrafta dikkat çekmeye çalışan, kendisine hayranlık duyulmasını isteyen şahıslar olarak tanımlamaktadırlar (Serbest, Aydoğan, 2016). Toplumsal psikoloji ve kişilik psikolojisi perspektifinden narsisizm, patolojik olması gerekmeyen kişilik özellikleriyle tanımlanmaktadır (Bozkuş, Araz, 2015). Bilimsel olarak araştırıldığında narsisizmin; patolojik (hastalık) olarak araştırılmasının yanında, olağan narsisizmden de bahsedildiği görülmektedir. Her birey belli bir dereceye kadar kendisine âşıktır ve bu bahiste, öteki bireylerin kendisine hak vermesini bekler. Fakat benliğe duyulan ilgi ve verilen kıymetin, psikiyatrik tedavi gerektirecek formda ağırlaşması, bir kişilik bozukluğu olarak patolojik narsisizmi ortaya çıkarmaktadır (Evren, 2012).
