Pedagoji ve psikoloji tarihine bakıldığında “Öğrenme” dediğimiz karışık, akıl almaz, şaşırtan olayın çok uzun vakitler öncesinden itibaren araştırmalara mevzu olduğunu görüyoruz. Öğrenmenin gerçekleşebilmesi hem bireylerde kimi şartların var olmasına hem de etrafın bu şartların gelişebilmesi için imkanlar sağlamasına bağlıdır. Zeka düzeyi olağan yahut olağanın üzerinde olduğu ve rastgele bir manisi bulunmadığı halde öğrenmede zahmetler yaşayan bireyler üzerinde yapılan araştırmalar sonucunda öğrenme yetersizliklerinin merkezi hudut sisteminin çalışmasındaki aksaklıklardan ortaya çıkabileceği belirlenmiştir. Bu sayede zihinsel yetersizlik, rastgele bir duyudaki eksiklik yahut devinim bozukluğu ya da heyecan bozukluğunun neden olabileceği öğrenme zahmetinin yanı sıra beynin işleyişindeki düzensizliklerin de bu türlü bir durumu oluşturabileceği belirlenmiştir. Bu nedenle bu durumun bir yeteneksizlikten değil, öğrenme nörolojisindeki bir bozukluk yahut eksiklikten doğabileceği anlaşılmıştır.
Öğrenme Zahmetini öğrenmede sorun yaşayan öteki kümelerden ayırmak için çeşitli boyutlara bakmak gerekir. Mesela; çocuğun öğrenmedeki probleminin işitme kaybından kaynaklanmadığını söyleyebilmek için çocukta şayet bir kayıp varsa bu kaybın 30-35 desibeli geçmemesi gerekir. Tekrar birebir biçimde görmede bir noksanlık varsa öğrenmedeki sorunun görme kaybından değil de öğrenme yetersizliğinden olduğunu söyleyebilmek için görmedeki eksikliğin 20/40 oranını aşmaması gerekir. Öğrenme zahmetinin zihinsel yetersizlikten kaynaklanmadığını söyleyebilmek için zeka kısmının 90 ‘ın altında olmaması gerekir. Devinim boyutu ele alındığında ise bir zahmete öğrenme zahmeti diyebilmek için şahısların rastgele bir organında eksiklik, rastgele bir uzuvunu kullanamama üzere bir durumun kelam konusu olmaması gerekir. Duygusal boyuta bakıldığında ise öğrenme probleminin ahenk bozukluğu, heyecan bozukluğu üzere durumlardan kaynaklanmayan bir durum olarak öğrenme yetersizliği olduğunu söyleyebilmek için projektif test sonuçlarında, çocuğun içinde bulunduğu farklı ortam ve zamanlardaki tavırlarına ilişkin gözlemlerde ismi geçen durumların varlığı görülmemelidir.
Yapılan değerlendirmeler sonucu bir çocukta Öğrenme Zahmeti olduğu tespit edildiğinde çocuğa özel bir eğitim programı çizmek ve onu sınıfındaki yahut konutundaki başka çocuklarla tıpkı noktadan değerlendirmemek gerekir. Hazırlanacak program manileri aşmaya, öğrenme zahmetini yenmeye yardımcı olmalıdır. Bu özel program ne kadar erken yaşta başlarsa o kadar faydalı olur.
Programın hazırlanmadan evvel çocuğun neleri yapıp neleri yapamadığı, güçlü- zayıf yanları, toplumsal olgunluğu, duyularının sertliği, zekası dikkatlice gözden geçirilmeli ve onun gereksinimleri belirlenmelidir.
Sonuç olarak; öğrenme güçlüklerinde var olan potansiyeli harekete geçirebilmek kıymetlidir. Kazanabilecekken kaybetmeyi önlemek için erken eğitime gereken değer verilmeli, öğretim yapılırken duyular ortası transferin ehemmiyeti unutulmadan çocuğun tüm duyuları harekete geçirilmelidir. Öğrenme zahmeti olan bireylerin silinip gitmesinin tersine onların toplumun ayrılmaz bir kesimi haline gelmesi ve faydalı bir üyesi olmasına çalışılmalı, bu bireylerin toplumsal olgunluklarını kazanmalarına yardım edilmeli, bağımsız yaşamalarını sağlamalarına yardımcı olunmalı, kendilerine inanç kazanmaları için gerekli ortam sağlanmalıdır. Öğrenme zahmeti olduğu tespit edilen çocukların ebeveynleri çocuklarının muhtaçlığı olan takviyenin sağlanması ismine bu alanın uzmanlarına başvurmalıdır.
