2017-2018 eğitim-öğretim sürecine başlarken çocuklarda en temel karşılaşılan sıkıntılardan biri de okul
fobisidir. Okul korkusu olarak da isimlendirilen okul fobisi çocuğun okula gitmeyi reddetmesi durumudur.
Çocuğun sadece okula başladığı süreçte değil, sonrasında da görülebilen okul fobisi sırf anneden
ya da konuttan ayrılma korkusu değil okulun fiziki kaideleri, öğretmenin otoriter rolü, akran baskısı ya da ”
başarısız olacağım” tasası üzere pek çok nedenden kaynaklı da olabilir.
Okul fobisi yaşayan çocuklar tek başına sorun sahibi üzere görünseler de sorunun kaynağı anne ya da
baba hatta her ikisi ortasındaki bağdan de kaynaklı olabilir.
Okul fobisi yaşayan çocukların anneleri ile ilgili yapılan araştırma bulguları incelendiğinde ise annelerin
yaklaşık üçte birinin obsesyon. kişilerarası duyarlık ve psikotizm alanlarında ruhsal belirtiler gösterdikleri
belirlenmiştir. Araştırmada okul fobisi olan öğrencilerin ortak özellikleri incelendiğinde orta
sosyoekonomik düzeyde çekirdek ailenin genelde birinci çocukları oldukları ve okul fobisi olan çocukların
annelerinin ilkokul mezunu konut hanımı olmaları dikkat çekmektedir. Anne baba ortasındaki şiddetli
geçimsizlik de tekrar çocuğu anneye bağlayıcı manidar bir rol üstlenmektedir.
Okul fobisi yalnızca okulu reddetmek değildir, altında yatan gereksinim duygusal bir bildiri verebilir.
Anne çocuk ortasındaki birinci bağlanma anne karnında başlar ve tüm irtibatlar bu bağ üzerinden kurulur.
Çocuk kişilik gelişiminin en kıymetli evresinde okula başlayacak ve akranları ile annesi ile kurduğu o bağ
üzerinden bir bağlantı kuracaktır. Çocuk şayet ailenin birinci çocuğu ise bu durumda veliler biraz daha kaygılı
utangaç bir rol üstlenebilir. Çocuğun annesi ile kurduğu inançsız bağlanma çeşidi okulun birinci günlerinde şu
biçimde cereyan edebilir;
+Kızım bak ben gidiyorum ,ben gidince sakın ağlama, öğretmenini üzme tuvaletin gelirse söyle aman ha
dikkat et ,kimsenin verdiği bir şeyi yeme.
-Tamam anneciğim.
+Kızım bak ben gidiyorum tamam demi ağlamak yok.
-Tamam dedim ya anne.
+Ha tamam o vakit ben gidiyorum bak artık bu kere kesin gidiyorum.
Formunda bir diyalog öğretmenlerin en alışık olduğu durumlardan biridir. Burada anne çocuktan ayrılmaya
hazır değildir ve daima o yokken başına bir şey gelecek telaşı güderek kendisini akıl almaz bir
obsesyona sokabilir. Yapılan araştırmalarda esasen okul fobisi yaşayan çocukların annelerinde obsesyon
belirtiler gözlendiğini ispat eder niteliktedir.
Ne Yapmalıyım?
Öncelikle çocuğunuzun hislerini ve fikirlerini yansıtıcı bir irtibat kurmalısınız.
‘’Tatlım şu an neler yaşadığını hissedebiliyorum, telaşlı ve telaşlısın. Biliyor musun ben de okula ilk
başladığım gün motamot senin üzere hissetmiş hatta ağlamıştım. Fakat vakitle o kadar yeterli arkadaşlarım oldu
ki hem eğlendik hem de yeni şeyler öğrendik onlarla. Bugün hala görüşüp o günleri konuşuyoruz .Okul
yeni arkadaşlar edinmek ve yeni şeyler öğrenmek için çok uygun bir yer.’’
Çocuk çok fazla ağlıyor ve konuşanları reddediyorsa lütfen öncelikle siz sakin kalmaya çalışarak telkin
verin.
‘’Canım lütfen sakin ol, seni istemediğin bir şeyi yapmaya zorlamayacağım. Ağlamayı bıraktığında
seninle konuşmak için salonda bekliyor olacağım.’’ Formunda bir söz ile ağlama durumunun sonlanması
ile hisler çözümlenmelidir.
Söyler misin artık seni okul konusunda huzursuz eden his nedir? Sen şuan okulda olsan ne yapıyor
olurdun?Arkadaşların sana sıkıntısı pekala?Öğretmenin seni sever miydi? Üzere sorularla çocuğun okul,
arakadaş ve öğretmene karşı tavrı ve algısı çözümlenmelidir.
Son olarak telkin ve ikna ile okul bahçesine kadar bile olsa çocukla gidilir ve okul öğretmenin anlayışı ile
durum orada yine ahenk sağlayıcı ögelerle desteklenir.
En uygun tahlil ise kararlı davranmak ,sabır göstermek ve ölçülü bir iç disiplin ile sakinlik göstermek.
