Öteki Oda Sendromu’nu -kavramın isminden da yola çıkarak- bir cümlede özetlememiz gerekirse;
“ En hoş oda, içinde bulunmadığımız odadır.”
Bir örnek üzerinden gidecek olursak;
Bir çocuk düşünelim. Tabağındaki yemeğin yiyebileceği kadarını yedikten sonra kendi bedeninin yansılarından yola çıkarak yeteri kadar yediğini ve doyduğunu söylüyor. Ve bunun üzerine bir ebeveyninden, bakım vereninden yahut ondan büyük bir bireyden “ Hayır, gereğince doymadın. Yemek yemeye devam et. O tabak bitecek. Doyana kadar yiyeceksin.” Dendiğini düşünelim. Bu örnekte (elbette yeme bozukluğu olan yahut farklı bir bozukluk tanısı almış yahut alabilecek olan çocukları örnek dışında bırakarak) çocuk yiyebileceği kadar yemeği yediğine, karnının doyduğuna ve daha fazla yemek yememesi gerektiğine yahut yemeyi istemediğine karar vermiştir. Lakin bu kararların “yanlış” olduğunu belirten bir yanıt almıştır. Üstelik bu karşılık bir ebeveyn, bakım veren yahut ondan büyük bir kişi tarafından sıklıkla -belki de her koşulda- verilmiştir.
Çocuk, daima aldığı kararların “yanlış” olduğunu ve “doğru” kararın diğerinin verdiği karar olduğunu gösteren durumlarla karşılaşıyordur. Pekala bu durumda çocuk ne düşünür? İlerleyen yıllarda ne düşünecektir?
Bu durumda çocuğun zihninde “Ben yanlışsız kararlar alamıyorum.”, “ Gerçek kararları her vakit ben değil, bir oburu veriyor.”, “ Tek başıma karar alırsam bu yanlış olacaktır. Bu nedenle diğerinin karar vermesi gerekir.”, “ En doğrusu benim adıma oburlarının verdiği kararlardır.” Fikirleri yer edinecektir. Bir öteki deyişle bireyin merkezi içten dışa taşacaktır. İlerleyen süreçte ise çocuk artık yetişkin bir birey olarak, her vakit bir diğerine muhtaçlık duyma ve bunun arayışında olma, bağımsız karar alamama, aldığı kararları birden fazla vakit bir diğerine onaylatma gereği duyma üzere pek çok meseleyle müsabaka ihtimali artacaktır.
