Bir yandan ‘Yargı’ dizisiyle fırtınalar estiriyor, bir yandan reklam işbirlikleriyle kentin billboard’larını süslüyor. Ona kayıtsız kalmak imkânsız. Öğle sete gideceği bir günün sabahında buluşuyoruz. Çok disiplinli, hepimizden evvel hazırlıklara başlamış halde yakalıyorum onu. Pınar Deniz daima enerjik, bu onun en değerli özelliklerinden. Ve çok güzel! Onunki doğal bir hoşluk, mesela kaşlarını hiç aldırmamış, rastgele bir yara izine dokunmamış. “Doğallık her vakit kazanır” diyor. Başlıyoruz muhabbete.
Bu yıl da senin yılın oldu; ‘Emmy’, ‘Altın Kelebek’, ‘Yargı’, ‘Karanlık Gece’, ‘Aktrist’ ve reklam projelerin… İsminin başına en çok konan sıfat da ‘başarılı oyuncu’. Başarılı oyuncu olmak senin için ne demek?
Çok çalışmak, yerinde saymamak ve kendini geliştirmek demek. İşimi çok büyük tutkuyla yapıyorum. ‘Daha uygun, daha farklı nasıl olur’un yollarını arıyorum. Bitmeyen bir süreç bu. Oyuncu olarak anıldığım her an seyahatim daima öğrenmek ve daha güzelini başarabilmek için çabalamak üzerine olacak.
Başarının korkutucu tarafları var mı?
Mesela ‘Yargı’ birinci başladığı vakitlerde korktuğum, panik olduğum anlar oldu.
Ne korkuttu seni?
İlk kere bu kadar beşere dokunduğum bir projedeydim, baş edemediğimi zannettiğim, hatta tahminen tökezlediğim yerler bile olmuştu. Hayatımın daha istikrarlı bir evresine geçtiğim bugünlerde, muvaffakiyet artık endişe vermiyor. Kendimin farkına varıp yaşadıklarımı daha da sindirdiğim bir dönemdeyim. Yarın bir gün sahip olduğum her şey yok olabilir, olmadığı vakit de çok büyük bir hezeyan yaşayacağımı düşünmüyorum. Sahip olduklarım bir anda yok olabilir şuurunda yaşamaya çalışıyorum.
İnsan nasıl o noktaya geliyor?
Mesela 6 Şubat zelzelesi Hakan, hayatta her şeyin süreksiz olduğunu görüyorsun. Ya da bir vefatla yüzleştiğinde, hastalandığında aslında her şeyin küçük bir andan ibaret olduğunu bir defa daha fark ediyorsun. Dünyaya bir defa geliyorum ve o mühlet içinde ne kadar verimli, ne kadar kendimde kalarak yaşarsam o kadar keyifli olurum diye düşünüyorum. O yüzden de başıma gelen her şeyin süreksiz olabileceği hissini daima bir kenarda tutuyorum. Bunu yaparken bana bahşedilen her türlü hoşluğun keyfini de alıyorum olağan ki.
Şöhret büyüdükçe etrafın da genişliyor. Bundan faydalanmaya çalışanlara rastladın mı?
Rastladım. Fakat ünlü epeyce çevren genişlemiyor, tam karşıtı küçülüyor. Ben gitgide daha da küçüldüm mesela. Hâlâ en çok çocukluk arkadaşlarımla görüşüyorum… Evvelce daha kolay güvenen bir insandım, artık bir tık daha temkinli davrandığımı fark ettim.
Sana bunu hissettiren neydi?
Bilmiyorum, son vakitlerde yüzleştiğim kimi hadiseler yaşadım. Kendime ve dış dünyaya dair… Sonsuz itimat hissinin sarsılması insanı yaralayabiliyormuş, onu fark ettim. 30’lu yaşlara giriş yapmak değişik. Her şeyi daha çok sorguladığın bir evreye geçiyorsun güya. Bakalım, heyecanla bekliyorum hayatın bana sunacağı kıssaları.
İstanbul Üniversitesi’nde reklamcılık okudun… Kendi markanı direktöre yarar sağladı mı oradan aldığın eğitim?
Hayır. Okulu da tamamlamış sayılmam.Oyunculuk yapmaya başladığım sürece denk geldi ve devam etmekte zorlandım. Yarar sağlama kısmına gelince, ben kurgusal bir öykünün içerisinde var olamıyorum, zorlanıyorum. Bana “Bunu yapacaksın, bunu yapmayacaksın” dediklerinde kilitleniyorum.
Rekabet olan büyük bir sektördesin… O güçlü arenada üst çıkarken hiç kıskanıldın mı?
Bilmem. Hayatımın hiçbir evresinde bununla ilgilenmedim, ne öteki biriyle yarış haline girdim
ne de etrafımdaki insanların üzerimdeki gücüne kapıldım. Bütün savaşım kendimleydi. Bu çocukluğumda da böyleydi, hâlâ da o denli.
Yaşadığın değişimlerden bahsettin. Şu an en düzgün versiyonunu mu bulmaya çalışıyorsun?
Aslında berbat versiyonumu da bulmaya çalışıyorum.
İnsan niçin berbat versiyonunu arar?
İnsan safi güzel olamaz, inanmıyorum. ‘Hepimizin içinde binbir türlü his var, keşfetmek istiyorum’ dedim kendime. Kötücül tarafımı keşfedip onu seçmemeyi nasıl başarabilirim duygusundayım. Bastırılmış hisler er geç yolumuza tekrar çıkıyor.
ŞÜKÜR GÜCÜNE GEÇTİM
Pınar’ın öyküsünün bir başlığı olsa ne başlık atardın?
‘Yapamazsın’ dediler, yaptım.
Evet ve bunu yaparken de yetenekli, başarılı, hoş, âşık, keyifli görünüyorsun. Hayatın göründüğü kadar dört dörtlük mü?
Kimsenin hayatı dört dörtlük değil. Herkes kendi çapında meseleler yaşıyor ancak o denli kıssalara tesadüf ediyorsun ki… Bu yılla birlikte şükür gücüne geçtim.
Nedir şükür gücü?
Çok klişe gelebilir ancak konutuma gidiyor, konutuma sahip olduğum için şükrediyorum. Nefes alabildiğime, yürüyebildiğime, bu türlü bir yeteneğe sahip olduğuma… Her an her şeye şükredebilirim sanırım. Natürel düştüğüm anlar olmuyor mu, oluyor. Her seferinde tekrar başlamaya çalışıyorum.
GAFLAR PRENSESİ GİBİYİM
Kendinle en gurur duyduğun yanın ne?
Çok çalışkan ve vicdanlı oluşum. Birini kıracak bir şey yapmamaya her vakit dikkat ederim, o denli bir tutum gösterirsem de çabucak dönüp özrümü dilerim, hiç gocunmam.
Hayatında yanılgıya yer açan biri misin?
Hep… Çocukluğumda yanılgı yapmaktan çok korkardım. Güya kusur yaparsam beşerler beni sevmez diye düşünürdüm. İnsan büyüdükçe yapamadığı yanlışların cezasını çekiyor bence. Kendimle çok uğraştığım bir periyot spiritüel bir dünyanın içine dalmıştım. Kendime daima öğretilerde bulunduğum bir periyot ‘Hata yapmak istiyorum. İçimden ne geliyorsa onu söyleyeceğim, o denli davranacağım’ dedim. Filtresiz olmanın bana ne kadar uygun geldiğini fark ettim. Dalda bu kadar fütursuz olmak kolay değil maalesef.
Nedir kısıtlayan faktörler?
Mesela bir sineması beğenmediğimi direktöre arka niyet beslemeden söylemek istiyorum ama söyleyemiyorum. Zira karşı taraf bunu yanlış anlayabiliyor. Günlük hayatımda değil lakin dalın içinde bu sebeple maskelerin ardına saklandığımız yerler oluyor. Ben de ondan çok hoşnut değilim, o yüzden zorlanıyor, sıkışıyorum.
Sence bu süreçte en yanlış anlaşıldığın şey ne oldu?
Gaflar prensesi üzereyim. Bir şey paylaşıyorum, argo bir manası varmış lakin ben manasını bilmediğim ve paylaşım yaparken kendi grubuma sormadığım için çat diye paylaşıyorum. Sonra bir bakıyorum toplumsal medyada ‘tt’yim (‘trend topic’: toplumsal medyada en çok koşulan konu).
Linç kültürü hakkında ne düşünüyorsun?
Yüz binlerce insanın var olduğu, münasebetiyle değişik fikirlerin havada uçuştuğu bir dünyada herkesi mutlu etmemiz mümkün değil. Hepimiz kusurlarımızla varız, diğerinin hayat biçimine uygun davranmadığımızda sert tenkitlere maruz kalıyoruz. Ekran önünde olanların yanılgı yapma lüksü yokmuş üzere daima bir aşağılama psikolojisi içine giriliyor. Ben de bu hayatta var olmaya çalışıp kendini arayan, ararken de vakit zaman yanılgılar yapan biriyim. Bunu kamuoyu önünde yaptığında, seni çabucak aşağı çeken insanların cümleleriyle karşılaşıyorsun. O vakit da uzaklaşmaya ve daha temkinli olmaya başlıyorsun. Bazen röportaj vermekten de imtina ediyorum. Söylediğim bir cümle yanlış anlaşılacak ya da öteki yerlere çekilecek diye…
SIRTIMA AĞRILAR GİRDİ, UYKULARIM KAÇTI, MİDEM BULANDI…
Oyunculuk seni nasıl değiştirdi, dönüştürdü?
Of, o kadar çok değiştirdi ki. Benim terapim oyunculuk sanırım. Kimileri tahminen yanlış bulabilir ancak ben hayatta yaşadığım bütün travmalarımı oynadığım karakter üzerinden söz ediyorum. Mesela hiç unutmuyorum, Craft oyunculuk atölyesine gidiyordum. Birinci vakitler hislerimi yaşamadığımı, aslında ne kadar katı olduğumu fark etmiştim. Çok utangaçtım, insanların önünde hislerimi göstermemeye çalışırdım. Çocukken bile olumsuz bir an yaşadığımda odaya kapanır, o denli yaşardım hissimi. Özgüveni yüksek biri değildim. Çok kabuklu olduğumu ve yavaş yavaş kabuğumdan sıyrıldığımı fark ettim. Oynadıkça hislerimi keşfettim.
Oyunculuğun en can sıkıcı yanı ne?
Can sıkıcı mı bilmiyorum lakin ‘Yargı’ üçüncü dönem öyküsü çok ağırdı mesela. Mercan’ın kaybolduğu, deniz kenarıyla başlayan kısım, iki haftada çektik. O mühlet boyunca kendimi kapatıp o öykünün psikolojisine girmeye çalıştım. Sırtıma ağrılar girdi, uykularım kaçtı, midem bulandı. Bazen oynadığın karakter ruhsal olarak ağır gelebiliyor.
O histe kalmamaya çalışsan da tahminen de hayatının muhakkak travmalarına dokunup orayı kanatmaya devam ediyor. Oynadıkça travmalarımı şifalandırmayı öğrendim sanırım.
SOKAK TACİZİNE KARŞI DURMAYI TEŞVİK EDİYORUZ
“Kendimi bildim bileli insanın yalnızca kendisi için yaşamaması gerektiğine inanan biri oldum” demişsin…
Hâlâ o denli düşünüyorum.
Bir oyuncu olarak toplumu dönüştüreceğine inanıyor musun?
Oynadığım karakterler ve yaptığım toplumsal sorumluluk projeleriyle toplumu doğal ki değiştiremem lakin toplumda dokunabileceğim beşerler olduğunu biliyorum.
Ne vakit başladı bu sorumluluk şuuru sende?
Lise üçüncü sınıfta, hayatımın dönüm noktasıydı.
Çok nokta atışı bir vakit söyledin. Ne yaşadın o periyot?
Lise 3 yaz ayı, benim sabah akşam kitap okuduğum bir periyottu. O kitapların bendeki tesiri ağır oldu. Hayatımın daha akil devrine girmem gerektiğini ve işe fayda hissetmek istediğimi fark etmiştim. Sonra TEGV LÖSEV, KAÇUV üzere kimi STK’lara gidip nasıl faydalı olabilirimin peşine düştüm.
Şu an neler yapabiliyorsun? Yeni projelerin var mı bu bahiste?
Sokak tacizi, dünyanın geri kalanı üzere ülkemizde de önemli bir sorun ve bu hususta farkındalık yaratmak kıymetli bir adım. L’Oréal Paris’in yürüttüğü Stand Up eğitim programı, bu hususta bayan, erkek fark etmeksizin tüm bireyleri bilinçlendirmeyi ve probleme inançlı bir halde müdahale etmeyi amaçlıyor. Birlikte hayata geçirdiğimiz yeni kampanya ile herkesin Stand Up 5D eğitimini alarak sokak tacizine karşı durmasını teşvik etmek istiyoruz. Kampanya sinemasında de izleyicilere 10 dakikalarını ayırarak Stand Up eğitim programını tamamlayabileceklerini hatırlattık.
Sokak taciziyle ilgili bildiri veriyorsun, sen hiç sokak tacizine maruz kaldın mı?
Kaldım, evet. Lisede minibüste otururken biri bacağıma dokunmuştu. Reaksiyon göstermiştim ve adam inkâr etmişti. Bugün karşı durmak daha muhtemel. Beşerler toplumsal medyanın da gücüyle sesini çıkarabiliyor. Bu hususta bilinçlenmek çok kıymetli.
Sence erkekler bayanlardan ne istiyor?
Genel olarak toplum bayanlardan ne istiyor sorusu daha yanlışsız. ‘Böyle giyinemezsin, bu türlü davranamazsın, kız üzere davranıyorsun, elinin hamuruyla erkeğin işine karışma’ üzere kavramlarla yozlaşmış, tek taraflı bir toplum oluşturulmaya çalışılıyor. Birtakım kavramlar yalnızca bayanlar üzerinden tartışılıyor nedense. Biz reklam dersinde birçok reklamın neden bayan üzerine yapıldığını tartışmıştık. Bayan cazip olan yasak elmayı çağrıştıran taraf. Erkekten çok bayan üstünden yapılan provokasyonlar daha cazip görünüyor galiba.
Senaryolarda bayana şiddet mevzularına dikkat eder misin ve bunlar tercihlerini tesirler mi?
Etkiler, dikkat etmeye çalışırım. Beğendiğim fakat bayana şiddeti içeren sahneler olduğu için kabul etmediğim işler oldu. Paramın olmadığı hatta kiramı bile ödeyemediğim bir vakitti. O işler aldı başını gitti lakin hiç içimde kalmadılar. Ben biraz da o idealist tutumumun ekmeğini yediğimi düşünüyorum. Daima seçici davranıp gerçek projeyi bulmaya çalışıyorum. Şiddet olan bir projenin içinde yer almam demiyorum bu ortada; toplumda şiddet var ve olan bir gerçekliği inkâr edemeyiz. Burada kıymetli olan şiddetin nasıl ele alındığı ve işlendiği bence. Legalleştiren ve güzelleyen hiçbir işin içinde yer almak istemiyorum.
YAŞADIĞIMIZ MEMNUNLUĞU TANIM EDEMEM
Kanal D’de yayımlanan ‘Yargı’ Memleketler arası Emmy Ödülleri’nde En Düzgün Telenovela kolunda mükafatını aldı. Nasıl hissettin?
Acayip bir histi. Hepimiz çok heyecanlıydık ancak Sema (Ergenekon) çok inançlıydı. Ben bir orta başka adayları görüp “Herhalde kazanamayacağız” dedim. Sonra “Yargiii” diye anons ettiklerini duyunca “Yesss” (‘Evet’) diye bir kalkışım var (gülüyor). Hepimiz çok heyecanlanıp gururlandık. Bizi sahnenin gerisinde, mutfak üzere bir yerden geçirerek basının önüne çıkardılar. Orda yaşadığımız memnunluğu tanım edemem. İnsan yalnızca
bu coşku için bile oyunculuk yapabilir.
‘Ceylin’ karakteriyle üçüncü senen. Ceylin’in değişimi seni nasıl etkiledi?
Üç yıl benim için 30 yıl üzereydi (gülüyor) Bu kadar uzun müddet oynadığım bir karakter daha evvel olmamıştı. Ceylin’e hayat verdiğim birinci vakitler benim için zordu. Meskene dönüp dram yaşamaya devam etmeler, kısa müddetli tükenmeler yaşadım. Onun hayat seyahati benimkine değip o kadar çok şey öğrenmeme vesile oldu ki. Beni büyütmüş üzere hissediyorum. Artık olduğum yerde daha profesyonel bir noktaya geçtiğimi hissediyorum. Ceylin’i artık bir karakter olarak ve daha sağlıklı bir yerden ele almaya çalışıyorum.
FOTOĞRAFLAR: Muhsin AKGÜN/MASTÜDYO
